Zapalenie (zakażenie) pęcherza moczowego (cystitis, urocystitis) zwykle wywołują bakterie Escherichia coli (pałeczka okrężnicy) należące do grupy pałeczek jelitowych. Żyją one w jelicie grubym i na skórze w okolicy odbytu. Rzadsze patogeny zapalenia pęcherza z tej grupy to gronkowce i enterokoki. Ostatnia aktualizacja artykułu Jeśli bakterie przedostaną się do cewki moczowej, mogą wywołać zapalenie pęcherza. Wówczas jest to bakteryjne zakażenie pęcherza, natomiast drugą formą tej choroby jest przewlekłe zapalenie śródmiąższowe pęcherza występujące u osób o wrodzonych predyspozycjach. Zapalenie pęcherza w praktyce oznacza zakażenie moczu – bakterie podrażniają ściany pęcherza wywołując stan zapalny błony śluzowej. Ze względu różnic anatomicznych zapalenie pęcherza jest chorobą typowo kobiecą, u mężczyzn zdarza się bardzo rzadko. Kobiety mają dużo krótszą cewkę moczową – czyt. brak penisa, co ułatwia drobnoustrojom dotarcie do pęcherza moczowego. U kobiet najczęściej dochodzi do zakażenia pęcherza po stosunku płciowym. Bakterie z przedsionka pochwy są wpychane do cewki moczowej, stąd zwyczajowe określenie choroba miesiąca miodowego. Szacuje się, że 50% wszystkich kobiet przynajmniej raz w życiu cierpi na zapalenie pęcherza, a ponad 20% przebywa je wielokrotnie. Nierzadkie są przypadki, gdy kobieta doznaje zapalenia raz czy dwa razy w ciągu roku. Objawy zapalenia pęcherza moczowego Mogą bardzo utrudniać codzienne życie, jednak ich nasilenie to sprawa indywidualna. Lekkie przypadki to 1 lub 2 łagodne objawy, ale w cięższych formach choroby mogą wystąpić wszystkie objawy naraz, uniemożliwiając normalne funkcjonowanie: parcie na mocz powodujące konieczność nagłego skorzystania z toalety i oddania moczu częste oddawanie małych ilości moczu (częstomocz) silne pieczenie, ból, kłucie i dyskomfort przy oddawaniu moczu (dysuria) ból lub tkliwość uciskowa w dole brzucha ból pleców mętny mocz o nieprzyjemnym zapachu lub zabarwiony krwią Nieleczone zakażenie pęcherza moczowego może zainfekować nerki poprzez moczowody i wywołać znacznie poważniejszą chorobę – odmiedniczkowe zapalenie nerek! Domowe sposoby leczenia i profilaktyki zapalenia pęcherza moczowego Dieta na zapalenie pęcherza Jak najwięcej płynów to główna zasada profilaktyczno-lecznicza. Przy pierwszych objawach należy wypić szklankę wody. Następnie wypijać pół szklanki wody, co 20 minut przez kolejne 3 godziny. Zwiększenie podaży płynów pomaga wypłukać bakterie i rozcieńczyć mocz, co skutkuje zmniejszeniem bólu podczas oddawania moczu. Dzienna minimalna dawka to 2l płynów. Im dłużej mocz pozostaje w pęcherzu, tym więcej znajduje się w nim szkodliwych bakterii. Pałeczki okrężnicy podwajają swoją liczebność w ciągu 20 minut, a więcej bakterii to więcej bólu. Dlatego im więcej się pije, tym szybciej ustąpi ból! Ważne: bardzo jasny mocz = dostateczna ilość płynów, ciemny mocz = płynów za mało. Soda oczyszczona (wodorowęglan sodu) lub cytrynian potasu zmniejszają kwasowość moczu (alkalizacja) i ból związany z drażnieniem zakażonych dróg moczowych. Pół łyżeczki od herbaty sody na szklankę wody. Mieszankę pić 2-3x dziennie w godzinnych odstępach. Trzeba pamiętać, że alkalizacja zmniejsza skuteczność przyjmowanych antybiotyków. Przeciwwskazania to nadciśnienie, choroby serca i nerek. Witamina C w dawce 1000mg na dzień tak zakwasza mocz, że utrudnia wzrost bakterii. Szczególnie polecane w przypadkach nawracających zakażeń. Jednak ten sposób wymaga konsultacji lekarskiej – kwaśny odczyn moczu zmniejsza działanie niektórych antybiotyków przypisywanych na zapalenie pęcherza. Sprawdź recenzję z analizą składu suplementu diety typu PREMIUM: Witamina C – 3 źródła naturalne! » Kuracja żurawinowa. Należy pić 300ml soku żurawinowego dziennie lub przyjmować preparaty zawierające wyciąg z żurawin. Owoce te zawierają kwas chinolowy (przekształcający się w wątrobie w kwas hipurowy), którego działanie wspomagane przez zawartą także w żurawinie witaminę C zmniejsza przyleganie bakterii do ścian pęcherza moczowego. Syntetyczne pochodne kwasu chinolowego są stosowane jako antybiotyki w leczeniu zapaleń dróg moczowych. Taksyfolina (dihydrokwercetyna, DHQ) to flawonoid, antyoksydant i silny synergetyk dla witaminy C. Wzmacnia i przedłuża aktywność biologiczną witaminy niezbędnej w skutecznym leczeniu zapalenia pęcherza, dlatego osoby stosujące DHQ raportują o zniwelowaniu dolegliwości. Dodatkowo, taksyfolina działa przeciwzapalnie, antybiotycznie i proodpornościowo, co potęguje efekt terapeutyczny i skutkuje wygaszeniem infekcji nawet o charakterze przewlekłym i nawracającym. W żywności znajdują się małe ilości DHQ, wyraźne działanie lecznicze zapewniają ekstrakty. Test i recenzja najmocniejszego suplementu dihydrokwercetyny » Wyciągi, napary z mniszka lekarskiego, mącznicy, kory dębu i mięty pomagają uniknąć nawracających zapaleń pęcherza moczowego. Zdrowe tłuszcze przeciwzapalne. Olej lniany działa osłonowo na błony śluzowe całego układu pokarmowego i moczowego utrudniając przyleganie szkodliwych drobnoustrojów do ścian pęcherza. Włączenie go do diety wspiera leczenie. Drugim olejem wartym uwagi jest olej kokosowy, który wzmocni terapie dzięki 50%-owej zawartości silnie antybakteryjnego kwasu laurynowego. Olej lniany można spożywać tylko na zimno, ale olej kokosowy nadaje się do obróbki cieplnej, czyli w kuchni zastąpi np. olej do smażenia. Cystone to mieszanka ziołowa na choroby układu moczowego, która normalizuje ph moczu i niszczy patogeny pałeczki okrężnicy. Aspiryna i ibuprofen mają działanie przeciwzapalne, a im słabszy stan zapalny w pęcherzu, tym mniejsze pieczenie. Seks a zapalenie pęcherza moczowego Podstawowa zasada profilaktyczna to mycie krocza ciepłą wodą z mydłem po każdym wypróżnieniu i stosunku płciowym! PRZED stosunkiem seksualnym » toaleta i oddanie moczu, co usuwa drobnoustroje z okolic przedsionka pochwy. Podczas stosunku mogą one łatwo dostać się do pęcherza. PO stosunku » także toaleta i oddanie moczu. Penis może wprowadzić do pęcherza bakterie obecne w ujściu cewki moczowej. Częściej chorują kobiety utrzymujące kontakty płciowe i nie znające sposobów unikania infekcji. Oddawanie moczu i stolca. Mikcja i defekacja a zapalenie pęcherza Odpowiednia pozycja na sedesie. Należy tak usiąść, aby przechylić miednicę w górę. Odbyt musi być poniżej cewki moczowej. Pełne opróżnienie. Po oddaniu moczu należy pochylić się w przód, żeby wycisnąć ostatnie krople moczu. Właściwe podcieranie odbytu po oddaniu stolca należy przeprowadzać w kierunku od przodu do tyłu, dzięki czemu bakterie jelitowe nie przedostają się do pochwy i cewki moczowej. Higiena przy zakażeniu pęcherza Właściwa higiena polega głównie na utrzymywaniu czystości w okolicy krocza i noszeniu luźnej bawełnianej bielizny. Jednak bez przesady. Zbyt częsta irygacja i nadmierne stosowanie silnych mydeł bakteriobójczych wypłukuje naturalną florę bakteryjną pochwy. Tworzy to warunki do rozwoju chorobotwórczych pałeczek okrężnicy i podrażnia cewkę moczową, co objawia się tak samo jak zapalenie. Nie wolno stosować do higieny intymnej dezodorantów, perfumowanych mydeł i pudru z talkiem. Gorące kąpiele są zalecane we wszystkich rodzajach stanów zapalnych. Ich skuteczność nasila stosowanie olejków eterycznych. Przy zapaleniu pęcherza moczowego wskazany jest olejek cedrowy lub olejek sosnowy Niezalecane zachowania zwiększające ryzyko zapalenia pęcherza Unikanie kąpieli w jacuzzi i publicznych basenach z wiadomych względów – w miejscach ogólnodostępnych istnieje większe ryzyko zarażenia. Krążek maciczny, spirala i tampony są niewskazane, gdyż mogą być przyczyną nawrotów choroby. Krążek maciczny może powodować zapalenie pochwy i pęcherza, gdyż infekcja z pochwy może zostać łatwo przeniesiona do układu moczowego. Krążek jest wprowadzany głęboko do pochwy. Jego obecność utrudnia pełne opróżnianie pęcherza, co pogarsza stopień wypłukiwania bakterii. Dlatego kobiety cierpiące na nawracające i przewlekłe zapalenie pęcherza powinny wybrać inny sposób antykoncepcji, a w czasie miesiączki stosować podpaski zamiast tamponów. Zapalenie pęcherza moczowego. Porada lekarska Wskazania do wizyty lekarskiej: objawy utrzymujące się dłużej niż jeden dzień lub nawracające ciąża ból w dole pleców lub w okolicy lędźwiowej mętny mocz lub zabarwiony krwią gorączka i dreszcze nudności lub wymioty W większości przypadków chorobotwórcze drobnoustroje znikną z moczu już po pierwszej lub drugiej dawce antybiotyku, ale dolegliwości zostaną jeszcze przez kilka dni. Tematy pokrewne Endometrioza » Kamica nerkowa » Menopauza » Nietrzymanie moczu » Opryszczka narządów płciowych »

Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Objawy Gdzie boli? Formularze Diagnostyka Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Leczenie Z kim się skontaktować? Więcej informacji o leczeniu Leki Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest zespołem klinicznym, którego głównymi objawami są: przewlekły ból w miednicy, częste oddawanie moczu, naglące i nocne oddawanie moczu (z jałowym moczem). U większości pacjentów, przy braku charakterystycznego wrzodu Gunnera, jest to diagnoza wyjątkowa. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8] Epidemiologia Biorąc pod uwagę złożoność i niejednoznaczność kryteriów diagnostycznych, prowadzenie badań epidemiologicznych jest niezwykle trudne. Według Oravisto, w Finlandii w 1975 r. Częstość występowania kobiet z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza wynosiła 18,1 przypadków na 100 000. Łączna częstość występowania mężczyzn i kobiet wynosiła 10,6 na 100 000. U 10% pacjentów ustalono ciężki przebieg śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego. W 1989 roku 43 500 pacjentów z potwierdzoną diagnozą śródmiąższowego zapalenia pęcherza znaleziono w Stanach Zjednoczonych w badaniu populacyjnym. Nieco później, w 1990 r., Held zdiagnozował 36,6 przypadków na 100 000. W 1995 r. Stwierdzono w Holandii od 8 do 16 przypadków śródmiąższowego zapalenia pęcherza na 100 000 osób. Jednak nie ma danych na temat jego rozpowszechnienia w naszym kraju. [9], [10], [11], [12], [13], [14], [15], [16] Przyczyny śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Czynników ryzyka, śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego obejmują zabiegów chirurgicznych operacji ginekologicznych Położnictwa spastyczne zapalenie okrężnicy, zespół jelita drażliwego, reumatoidalne zapalenie stawów, astma, reakcje alergiczne, do leczenia, chorób autoimmunologicznych i innych chorób. Tak więc, pomimo różnych teorii śródmiąższowe zapalenie pęcherza (narusheniya przepuszczalność komórek nabłonka dróg moczowych, mechanizm autoimmunologiczny, predyspozycje genetyczne, neurogenne i czynniki hormonalne lub ekspozycja na czynniki toksyczne), etiologii i patogeneza są znane. Pod tym względem leczenie tej kategorii pacjentów jest trudnym zadaniem, a wielu leków stosowanych w leczeniu choroby żadna nie jest w 100% skuteczna. [17], [18], [19], [20], [21] Objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Główne objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego - ból w okolicach miednicy i częste oddawanie moczu (do stu razy dziennie bez obecności moczu) i są przechowywane w nocy, co prowadzi do wykluczenia społecznego pacjentów: 60% pacjentów unikać stosunków seksualnych; liczba samobójstw wśród pacjentów jest dwukrotnie większa niż w populacji. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego jest jedną z przyczyn przewlekłego bólu miednicy u kobiet i przewlekłego, bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego lub prostatodynii u mężczyzn. Przyjęto teoria wieloczynnikowa zmienia ściany pęcherza moczowego u pacjentów ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego, w tym zmiany w powierzchni dróg moczowych i macierzy zewnątrzkomórkowej, zwiększona przepuszczalność nabłonka dróg moczowych, wpływ komórek tucznych i zmiany aferentnych unerwienia ściany pęcherza (mechanizm nejroimmunnyh). [22] Gdzie boli? Formularze Wrzody są pęknięciami, często pokrytymi fibryną wnikającą do blaszki właściwej, ale nie głębszą niż warstwa mięśniowa. Wokół owrzodzenia znajduje się naciek zapalny składający się z limfocytów i komórek plazmatycznych. Wrzodziejące zmiany pęcherza z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego należy odróżnić od urazów popromiennych, gruźlicy oraz guzów pęcherza moczowego i narządów miednicy. Jedynie obecność owrzodzenia pęcherza Hunnera jest wskazaniem do leczenia endoskopowego (TUR, koagulacja, przezcewkowa resekcja laserem). Wraz ze spadkiem pojemności pęcherza moczowego, któremu towarzyszy naruszenie urodynamiki górnych dróg moczowych, należy wykonać różne rodzaje augmentacji plastiku jelitowego lub cystektomii z plastikiem pęcherza. Wyniki wieloośrodkowych badań wykazały, że monoterapii nie można stosować w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Skuteczna może być tylko kompleksowa terapia, oparta na indywidualnych cechach pacjenta, zastosowaniu leków o udowodnionej skuteczności, wpływających na znane powiązania patogenezy choroby. Tak więc, pomimo różnorodności leków stosowanych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, żaden z nich nie może być uznany za całkowicie skuteczny. Konieczne jest przeprowadzenie wieloośrodkowych, randomizowanych badań kontrolowanych placebo w celu określenia stosowności zastosowania określonej metody leczenia. I jak powiedzieli w 1969 roku, Hanash i Pool o śródmiąższowym zapaleniu pęcherza: "... Przyczyna jest nieznana, diagnoza jest trudna, a leczenie paliatywne, efekt jest krótkotrwały". [23], [24], [25], [26], [27], [28], [29] Diagnostyka śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Etapy diagnoza śródmiąższowe zapalenie pęcherza: analiza reklamacji pacjentów (w tym różne rodzaje kwestionariuszy - ból w miednicy i pilną potrzebę / FREQUENCE pacjenta Objawy skala), dane kontroli, cystoskopii (owrzodzeń, obecność gunnerovskoy glomerulations) i słabo; test potasu, wykluczenie innych chorób dolnych dróg moczowych, przebiegając z podobnym obrazem klinicznym. Kryteria NIH / NIDDK dla rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza Kryteria wykluczenia Czynniki pozytywne Kryteria włączenia Wiek nie przekracza 18 lat; Guz pęcherza moczowego; Kamienie moczowodu, pęcherza moczowego; Gruźlicze zapalenie pęcherza; Bakteryjne zapalenie pęcherza; Post-promieniowe zapalenie pęcherza, Vaginity; Brodawki narządów płciowych; Opryszczka narządów płciowych; Uchyłek cewki moczowej; Częstotliwość oddawania moczu mniejsza niż 5 razy na godzinę; Nokturia mniej niż 2 razy; Czas trwania choroby jest krótszy niż 12 miesięcy Ból w pęcherzu, gdy jest wypełniony, zatrzymuje się, gdy oddajesz mocz. Ciągły ból w projekcji miednicy małej, powyżej piersi, w kroczu, pochwie, cewce moczowej. Pojemność pęcherzykowa pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, brak niestabilności detrusora. Krzepnięcia w cystoskopii Obecność owrzodzenia Hunnera w pęcherzu Zgodnie z obrazem cystoskopowym wyróżnia się dwie formy śródmiąższowego zapalenia pęcherza: wrzodziejące (rozwój wrzodu Gunnera), obserwowane w 6-20% przypadków, nierzód, który jest wykrywany znacznie częściej. Jak wspomniano powyżej, jedną z teorii rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza uważa się za dotkniętą przez warstwę glikozoaminoglikanu. Używane w diagnozie tej choroby test potasu wskazuje na obecność zwiększonej przepuszczalności nabłonka moczowego dla potasu, który. Z kolei prowadzi do pojawienia się silnego bólu w pęcherzu po wstrzyknięciu. Należy zauważyć, że test ten ma niską specyficzność, a wynik negatywny nie wyklucza pacjenta z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Metoda przeprowadzania testu potasowego Roztwór 1: 40 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Roztwór 2: 40 ml 10% chlorku potasu w 100 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Korelacja pozytywnego testu potasu i ocena wyniku na skali PUF podczas testu potasowego Punkty według skali PUF Dodatni wynik testu,% 10-14 75 15-19 79 > 20 94 W związku z przerywanym i postępującym nasilaniem się objawów choroby, a także niespecyficzności objawów, które mogą być spowodowane innymi chorobami ginekologicznymi i urologicznymi, dość trudno jest zdiagnozować śródmiąższowe zapalenie pęcherza. [30], [31], [32], [33], [34], [35], [36] Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Z kim się skontaktować? Leczenie śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Zasady leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza: przywrócenie integralności nabłonka dróg moczowych; redukcja aktywacji neurogennej; Tłumienie kaskady reakcji alergicznych. Zgodnie z mechanizmem działania, główne typy zachowawczego leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza podzielono na trzy kategorie: leki, które bezpośrednio lub pośrednio zmieniają funkcje nerwowe: narkotyczne lub nie-narkotyczne leki przeciwbólowe, antydepresyjne, przeciwhistaminowe, przeciwzapalne, antycholinergiczne, przeciwskurczowe; metody cytodestrukcji, które niszczą komórki parasola pęcherza moczowego i prowadzą do remisji po ich regeneracji: hydroblokowanie pęcherza moczowego, instalacja dimetylosulfotlenku, azotanu srebra; metody cytoochronne, chroniące i odbudowujące warstwę mucyny w pęcherzu moczowym. Leki te obejmują polisacharydy: heparynę sodową, pentosanowy polisiarczan sodu i ewentualnie kwas hialuronowy. Europejskie Stowarzyszenie Urologii opracowało poziomy dowodów i zaleceń dotyczących leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Poziomy dowodów: 1a - metaanaliza lub randomizowane próby; 1c - dane z co najmniej jednego randomizowanego badania; 2a - jedno dobrze zorganizowane kontrolowane badanie bez randomizacji; 2c - jedno dobrze zorganizowane badanie innego typu; 3 badania nieeksperymentalne (badanie porównawcze, seria obserwacji); 4 - komitety ekspertów, ekspertyzy. Stopień zaleceń: A - Zalecenia kliniczne oparte są na badaniach o wysokiej jakości, w tym co najmniej w jednym badaniu z randomizacją: B - zalecenia kliniczne oparte są na badaniach bez randomizacji; C - brak odpowiednich badań klinicznych o odpowiedniej jakości. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwhistaminowych Histamina jest substancją uwalnianą przez komórki tuczne i wywołującą ból, rozszerzenie naczyń krwionośnych i przekrwienie. Uważa się, że infiltracja przez komórki tuczne i ich aktywacja jest jednym z licznych ogniw w patogenezie rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Teoria ta posłużyła również jako podstawa do stosowania leków przeciwhistaminowych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Hydroksyzyna jest antagonistą trójcyklicznego receptora piperazyno-histaminy-1. Theoharides i in. Po raz pierwszy wskazał na skuteczność jego stosowania w dawce 25-75 mg na dobę u 37 z 40 pacjentów z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Cymetydyna jest blokerem receptorów H2. Skuteczność kliniczną cymetydyny (400 mg dwa razy na dobę) wykazano w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo prospektywnym badaniu z udziałem 34 pacjentów z nieziarniczą postacią śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Zaobserwowano istotne zmniejszenie nasilenia obrazu klinicznego w grupie leczonych pacjentów (z 19,7 do 11,3) w porównaniu z placebo (19,4 do 18,7). Ból na piersi i nokturia to objawy regresji występujące u większości pacjentów. Należy zauważyć, że podczas biopsji przed i po leczeniu lekami przeciwhistaminowymi, nie było zmiany w błonie śluzowej pęcherza moczowego, więc mechanizm działania tych leków pozostaje niejasny. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwdepresyjnych Amitryptylina - tricykliczny środek przeciwdepresyjny, wpływających na działanie ośrodkowy i obwodowy przeciwcholinergiczne o antyhistaminowy, uspokajające i hamowania wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. W 1989 r. Nappo i in. Najpierw zwrócił uwagę na skuteczność amitryptyliny u pacjentów z bólem nad kościami i częstym oddawaniem moczu. Bezpieczeństwo i skuteczność leku przez 4 miesiące w dawce 25-100 mg udowodniono w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu prospektywnym. Ból i oddawanie moczu w grupie leczonej znacznie się zmniejszyły, zwiększyła się pojemność pęcherza, ale nieznacznie. Po 19 miesiącach od zakończenia leczenia utrzymywała się dobra reakcja na stosowanie leku. Amitryptylina wykazuje wyraźne działanie przeciwbólowe w zalecanej dawce 75 mg (25-100 mg). Jest niższy niż dawka stosowana w leczeniu depresji (150-300 mg). Regresja objawów klinicznych rozwija się dość szybko - 1-7 dni po rozpoczęciu leczenia. Stosowanie dawki większej niż 100 mg wiąże się z ryzykiem nagłej śmierci wieńcowej. Warstwa glikozoaminoglikanowa jest częścią zdrowej komórki nabłonka dróg moczowych, która zapobiega uszkodzeniu jej przez różne czynniki, w tym czynniki zakaźne. Jedną z hipotez dotyczących rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej i dyfuzja czynników uszkadzających do ścianki pęcherza moczowego. Polisiarczan sodu pentosanu jest syntetycznym mukopolisacharydem, dostępnym w postaci do spożycia. Jego działanie polega na korygowaniu wad warstwy glikozoaminoglakonowej. Nakładaj 150-200 mg dwa razy dziennie. W badaniach kontrolowanych placebo obserwowano zmniejszenie oddawania moczu, zmniejszenie jego pilności, ale brak nokturii. Nickel i wsp., Stosując różne dawki leku, udowodnili, że ich wzrost nie prowadzi do istotniejszej poprawy jakości życia pacjenta. Pewna wartość ma czas trwania leku. Podawanie polisiarczanu sodu pentosanu jest bardziej odpowiednie w przypadku nie-wrzodowych postaci śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Efekty uboczne leku w dawce 100 mg trzy razy na dobę obserwuje się dość rzadko (mniej niż 4% pacjentów). Wśród nich można zauważyć odwracalne łysienie, biegunkę, nudności i wysypkę. Bardzo rzadko występuje krwawienie. Biorąc pod uwagę, że lek in vitro nasila proliferację komórek raka sutka MCF-7, należy go stosować ostrożnie u pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju tego nowotworu i kobiet w wieku przedmenopauzalnym. Inne leki doustne, które kiedykolwiek były stosowane w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza obejmują nifedypinę, mizoprostol, metotreksat, montelukast, prednizolon, cyklosporynę. Jednak grupy pacjentów przyjmujących leki są stosunkowo małe (od 9 do 37 pacjentów), a skuteczność tych leków nie została potwierdzona statystycznie. Według L. Parsonsa (2003), leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą następujących leków może być skuteczne u 90% pacjentów: pentosanowy polisiarczan sodu (wnętrze) 300-900 mg / dobę lub heparynę sodową (dopęcherzową) 40 000 IU w 8 ml 1% lidokainy i 3 ml izotonicznego roztworu chlorku sodu; hydroksyzyna w dawce 25 mg na dobę (50-100 mg każda na wiosnę i jesień); amitryptylina w dawce 25 mg na dobę (50 mg co 4-8 tygodni) lub fluoksetyna 10-20 mg / dobę. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: heparyna sodowa Biorąc pod uwagę, że uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej jest jednym z czynników rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza, heparynę sodową stosuje się jako analog warstwy mukopolisacharydu. Ponadto ma działanie przeciwzapalne, hamuje angiogenezę i proliferację fibroblastów i mięśni gładkich. Parsons i in. Wskazać skuteczność 10000 IU heparyny sodowej 3 razy w tygodniu przez 3 miesiące u 56% pacjentów; remisja utrzymywała się przez 6-12 miesięcy (u 50% pacjentów). Stosowanie heparyny sodowej po podaniu dopęcherzowym dimetylosulfotlenku uważa się za skuteczną metodę leczenia. Dobre wyniki uzyskano po dopęcherzowym wstrzyknięciu heparyny sodowej z hydrokortyzonem w połączeniu z oksybutyniną i tolterodyną. Skuteczność metody wyniosła 73%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: kwas hialuronowy Kwas hialuronowy jest składnikiem warstwy glikozoaminoglikanowej zawartej w wysokim stężeniu w podnabłonkowej warstwie ściany pęcherza moczowego i przeznaczony do ochrony ściany przed podrażniającymi składnikami moczu. Ponadto kwas hialuronowy wiąże wolne rodniki i działa jako immunomodulator. Morales i in. Badano skuteczność dopęcherzowego podawania kwasu hialuronowego (raz w tygodniu przez 40 mg przez 4 tygodnie). Poprawę zdefiniowano jako zmniejszenie nasilenia objawów o ponad 50%. Skuteczność stosowania wzrosła z 56% po podaniu przez 4 tygodnie do 71% po podaniu przez 12 tygodni. Efekt trwał 20 tygodni. Nie znaleziono dowodów toksyczności. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza: dimetylosulfotlenek Działanie leku opiera się na zwiększonej przepuszczalności błon, działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Ponadto promuje dysocjację kolagenu, rozluźnienie ściany mięśniowej, uwalnianie histaminy przez komórki tuczne. Trzy badania wykazały zmniejszenie nasilenia objawów u 50-70% pacjentów stosujących dimetylosulfotlenek w stężeniu 50%. Perez Marrero i in. W badaniu kontrolowanym placebo 33 pacjentów potwierdzało skuteczność (w 93% przypadków) dopęcherzowego podawania dimetylosulfotlenku w porównaniu z placebo (35%). Dane potwierdzone przez UDI, kwestionariusze, dzienniki oddawania moczu. Jednak po czterech kursach leczenia odsetek nawrotów wynosił 59%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie terapii BCG Patogenetyczne uzasadnienie zastosowania szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG obejmuje immunoregulację z możliwym rozwojem braku równowagi między komórkami pomocniczymi T2 i T2. Podanie dopęcherzowe szczepionki jest metodą immunoterapii powierzchownego raka pęcherza moczowego. Dane dotyczące skuteczności terapii BCG są bardzo kontrowersyjne - od 21 do 60%. Badanie ICCTG wskazuje, że leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG z łagodnymi i ciężkimi objawami klinicznymi jest niepraktyczne. W badaniu porównawczym stosowania dimetylosulfotlenku i szczepionek do immunoterapii raka BCG wykazano, że terapia BCG nie była korzystna. Jego działanie opiera się na martwicy niedokrwiennej zakończeniach nerwów czuciowych w ściance pęcherzyka rosnące stężenia czynnika heparyny związane wzrostu i modyfikujących mikrovaskulyarizatsii, ale obecnie dowód tego sposobu leczenia - ZS. Nie zaleca się wykonywania neuromodulacji krzyżowej poza wyspecjalizowanymi oddziałami (poziom dowodu - ZV). Więcej informacji o leczeniu Leki Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

DMSO (dimetylosulfotlenek) jest popularny wśród zwolenników metod alternatywnych, dla których jest lekiem na niemalże wszystkie choroby. Ich zdaniem kuracja DMSO pozwala wyleczyć wszystko od zwichnięć, przez artretyzm, do chorób psychicznych, zespołu Downa. Leczy też podobno oczywiście nowotwory. Jednak badania naukowe nie potwierdzają jednoznacznie jego właściwości. Pewne jest za to to, żemoże powodować liczne skutki uboczne. Sprawdź, co to jest DMSO, jakie ma działanie i gdzie znalazł zastosowanie. DMSO (dimetylosulfotlenek, z ang. dimethyl sulfoxide, wzór chemiczny: C2H6OS ), to związek siarki organicznej, którego właściwości zaczęto badać od końca XIX wieku. Inne nazwy DMSO to dimetylu sulfotlenek, dimethyl sulfoxide, metylosulfotlenek, metylosulfinylometan. Obecnie DMSO to substancja, która jest szeroko stosowana jako odczynnik analityczny i rozpuszczalnik chemiczny,¹ między innymi w spektroskopii i Znalazł także zastosowanie jako lek przeciwzapalny i przeciwbólowy oraz jako DMSO (dimetylosulfotlenek) jest produktem ubocznym wytwarzania papieru. Jego działaniem niepożądanym jest silny zapach czosnku, który utrzymuje się do 72 godzin po zastosowaniu (zewnętrznie lub wewnętrznie). DMSO w Polsce można spotkać w postaci: płynu - jest bezbarwny, można go pić i nacierać nim skórę żelu maści roztwór do podawania dożylnego Cena preparatów zawierających DMO nie jest wysoka (ok. 30 zł za 500 ml). Dodatkowo można go kupić w aptece lub przez internet. Spis treściDMSO (dimetylosulfotlenek) - właściwości i zastosowanieDMSO (dimetylosulfotlenek) - czy to lek na raka?DMSO - skutki uboczne i działania niepożądaneDMSO - przeciwwskazania DMSO (dimetylosulfotlenek) - właściwości i zastosowanie DMSO (dimetylosulfotlenek) to preparat, który znalazł następujące zastosowanie w medycynie: zapalenia stawów, choroba zwyrodnieniowa stawów DMSO wykazuje właściwości przeciwzapalne oraz przeciwbólowe¹‚² (stosowany na skórę ma działanie miejscowo znieczulające). W związku z tym stosuje się go przy zapaleniu stawów i w chorobie zwyrodnieniowej stawów. Nie ma badań, które dostarczyłyby wskazówek dla określenia właściwej dawki DMSO. Żel stosowany w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów zazwyczaj ma stężenie 25%. Stosuje się go trzy lub cztery razy dziennie. Jednak stężenie DMSO sprzedawanego bez recepty może wynosić od 10% do 90%.4 odleżyny, trudno gojące się rany DMSO penetruje błony komórkowe, łatwo przenika przez skórę, dlatego jest on stosowany jako nośnik do miejscowego stosowania DMSO poprawia przenikanie substancji czynnej leków przez skórę, ułatwia ich wchłanianie. Wykazano, że zastosowanie kremu lub maści DMSO we wczesnych etapach powstawania odleżyn zmniejsza ryzyko dalszego ich W badaniach opisywano zmniejszenie rumienia, szybkie gojenie owrzodzeń, obrzęku. Łagodzi także ból. śródmiąższowe zapalenie pęcherza DMSO (dimetylosulfotlenek) jest zatwierdzonym lekiem na receptę do leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza (tylko dopęcherzowo, podczas instylacji dopęcherzowej). Podczas zabiegu do pęcherza wprowadza się cewnik, przez który podaje się roztwór leku. Lek utrzymuje się w pęcherzu od kilku sekund do 15 minut. Następnie roztwór wypływa z pęcherza przez cewnik. Leczenie takie stosuje się co jeden lub dwa tygodnie przez 6-8 tygodni. W razie potrzeby leczenie można powtórzyć. chemioterapia DMSO stosuje się również wtedy, gdy podczas chemioterapii dojdzie do wynaczynienia leku5 (to przedostaniu się leku cytostatycznego poza naczynie żylne do otaczających tkanek lub bezpośrednie nacieczenie tkanek poprzez błędne podanie preparatu cytostatycznego). konserwacja narządów W kriobiologii DMSO stosowano jako krioprotektant (substancja lub mieszanina substancji chroniąca zamrażane tkanki i inne próbki biologiczne) i nadal jest ważnym składnikiem krioprotekcyjnych mieszanin, stosowanych do konserwacji narządów, tkanek i zawiesin komórkowych. Jest szczególnie ważny w przypadku zamrażania i długotrwałego przechowywania embrionalnych komórek macierzystych i hematopoetycznych komórek macierzystych, które są często zamrożone w mieszaninie 10% DMSO i 90% płodowej surowicy DMSO (dimetylosulfotlenek) - czy to lek na raka? DMSO jest uznawany przez zwolenników metod alternatywnych za "cudowny lek". Ich zdaniem ma wykazywać właściwości przeciwnowotworowe. Rzeczywiście, DMSO wychwytuje wodorotlenek Ma więc właściwości Niektóre badania laboratoryjne wykazały, że DMSO może spowolnić postęp raka, jednak nie przeprowadzono badań Nie ma więc dowodów na to, że DMSO może leczyć raka u American Cancer Society podkreśla, że nie ma dowodów na poparcie zastosowania DMSO w leczeniu raka. Używanie go w ten sposób może spowodować poważne opóźnienia w uzyskaniu właściwego i skutecznego Zwolennicy metod alternatywnych polecają stosowanie DMSO nie tylko w przypadku chorób nowotworowych, lecz także poważnych chorób oczu, takich jak: zaćma obrzęk plamki żółtej zwyrodnienie plamki żółtej Podobno należy wkraplać do oczu po kilka kropli mocno rozcieńczonego DMSO raz lub kilka razy dziennie. Zalecają go także w przypadku neuropatii cukrzycowej. Wmasowywanie roztworu DMSO w skórę ma zmniejszać uszkodzenia nerwów, do których dochodzi podczas neuropatii. Inni idą krok dalej i zalecają go w terapii stwardnienia rozsianego. Stwardnienie rozsiane (sclerosis multiplex, SM) jest schorzeniem, w którego przebiegu dochodzi do uszkodzeń struktur układu nerwowego. W tym przypadku DMSO ma działać przeciwzapalnie i wzmacnia układ odpornościowy. Niektórzy przekonują, że kuracja DMSO działa jak lecznicze kąpiele solankowe w uzdrowiskach. Nic bardziej mylnego. Nie ma pewności co do bezpieczeństwa stosowania doustnego i dożylnego DMSO. Nie należy rezygnować z dotychczasowego leczenia na rzecz stosowania preparatów z DMSO ani stosować ich bez konsultacji z lekarzem. Nie ma żadnych dowodów naukowych, że DMSO działa w opisanych przypadkach i ostrzega się, aby nie przyjmować tego preparatu w celach terapeutycznych. Co więcej, w jednej z książek opisujących metody alternatywne zalecane jest stosowanie DMSO w zaburzeniach rozwoju dziecka. Ma on przynosić zadziwiające rezultaty u dzieci z zaburzeniami lub opóźnieniami w rozwoju. Ta teza również nie została udowodniona naukowo. Nie należy podawać dzieciom preparatów z DMSO! DMSO - skutki uboczne i działania niepożądane Skutki uboczne DMSO stosowanego na skórę obejmują:4 niestrawność podrażnienie skóry skóra wydzielająca silną woń czosnku Do poważniejszych skutków ubocznych należą: ciężkie reakcje alergiczne bóle głowy swędzenie i pieczenie po nałożeniu na skórę DMSO może również powodować zgon, gdy jest stosowany w wysokich stężeniach. Używanie DMSO doustnie może powodować: zawroty głowy senność nudności wymioty biegunka zaparcia zmniejszony apetyt DMSO może wzmocnić niektórych leków, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Przykłady takich leków obejmują: leki przeciwzakrzepowe steroidy środki uspokajające Największym problemem związanym z DMSO jako rozpuszczalnikiem jest to, że po rozprowadzeniu na skórze powoduje wchłanianie czegokolwiek na skórze. Dlatego przed użyciem należy dokładnie umyć ręce i skórę. DMSO - przeciwwskazania Kobiety w ciąży i karmiące piersią nie powinny stosować DMSO, ponieważ niewiele wiadomo o jego możliwym działaniu na płód lub niemowlę. Nie należy również stosować DMSO bez konsultacji z lekarzem, jeśli pacjent ma stwierdzoną: cukrzycą astmę choroby wątroby i choroby nerek W styczniu 2019 roku pewna 36-latka trafiła do poznańskiego szpitala prosto z kliniki medycyny integracyjnej. Stwierdzono u niej zatrzymanie krążenia. Kobieta zmarła. Jak podają lekarze ze szpitala im. J. Strusia w Poznaniu, kobiecie najprawdopodobniej podano w klinice dimetylosulfotlenek. CZYTAJ TEŻ: Olej z marihuany (konopi), czyli "łzy feniksa" Amigdalina (witamina B17) nie leczy raka! Graviola leczy raka? Właściwości i zastosowanie gravioli Czy witamina C leczy raka? Właściwości i zastosowanie gorzkich pestek moreli Zioła kontra rak: o niekonwencjonalnych metodach leczenia raka [WYWIAD]

Dr n. med. Przemysław KądziołkaPBS (Zespół bolesnego pęcherza) jest zespołem o niejasnej, najprawdopodobniej złożonej etiologii. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy stanowi on samodzielną jednostkę chorobową, czy charakterystyczne dla niego dolegliwości są jednakowym przejawem odmiennych chorób. Na obraz kliniczny składa się przewlekły zespół objawów ze strony dolnych dróg moczowych polegających na uczuciu bolesności w obrębie miednicy mniejszej, umiejscowionym najczęściej w okolicy nadłonowej, częstym oddawaniu moczu i występowaniu parć naglących na że zespół ten można rozpoznać po wyłączeniu wszelkich uchwytnych przyczyn objawów ze strony dolnych dróg moczowych. Czas, który u statystycznej chorej upływa od wystąpienia dolegliwości do rozpoznania PBS wynosi przeciętnie 5-7 lat i w tym okresie chora odwiedza średnio 8 lekarzy. Choroba miewa postać przewlekłą lub okresowo zaostrza się, bądź ma charakter postępującego procesu prowadzącego do trwałego uszkodzenia ściany pęcherza moczowego (mały marski pęcherz ). Subiektywne odczucia chorych na PBS oraz zmiany stwierdzane u nich obiektywnie są identyczne jak w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – interstitial cystitis), dlatego w literaturze medycznej te jednostki traktowane są wspólnie jako PBS/IC. Nazwa „śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego” opisuje konkretne zmiany histopatologiczne, natomiast „zespół bolesnego pęcherza” – charakter epidemiologiczne wskazują, że PBS/IC wystepuje u 15-39% kobiet w wieku rozrodczym. Etiologia PBS/IC pozostaje nadal niewyjaśniona. W ścianie pęcherza moczowego występują różne zmiany i nie wiadomo które z nich są pierwotne, a które wtórne. Ich mnogość i niejednoznaczność są przyczyną wielu teorii mających wyjaśnić podstawy choroby. Ze względu na brak znanego czynnika etiologicznego, stosuje się wiele różnych metod leczenia. Skuteczność niektórych z nich wiązać można z naturalnie występującymi remisjami. Benson wykazał poprawę po zastosowaniu placebo u 35% chorych. W leczeniu IC zarysowują się dwa wyraźne kierunki: leczenie farmakologiczne oraz leczenie zabiegowe. Niemal do każdej metody można zacytować autorów podających ich dużą skuteczność, jak i autorów przedstawiających brak efektów i fizjologia dróg moczowych w kontekście leczenia Zespołu Bolesnego Pęcherza(PBS) i Śródmiąższowego Zapalenia Pęcherza(IC/ICC)Układ moczowy składa się z nerek, moczowodów, pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. Nerki są parzystym narządem położonym na tylnej ścianie jamy brzusznej poza jamą otrzewnej (zaotrzewnowo), po obu stronach kręgosłupa lędźwiowego. Każda z nerek zbudowana jest z części wewnętrznej, zwanej rdzeniem, oraz części zewnętrznej, zwanej korą. Każda nerka zbudowana jest z około miliona mikroskopijnych jednostek, które nazywamy nefronami. Każdy nefron składa się kłębuszka nerkowego oraz dołączonego do niego kanalika nerkowego (nazywanego również cewką nerkową). Głównym elementem kłębuszka nerkowego są włosowate naczynia krwionośne, których ściany są tak zbudowane, aby służyły jako filtr dla przepływającej przez kłębuszek moczoweMocz z cewek zbiorczych wlewa się do światła miedniczek nerkowych, skąd, za pośrednictwem moczowodów, dostaje się do pęcherza moczowego. Miedniczka wyściełana jest błoną śluzową, która – otaczając brodawki nerkowe – tworzy kielichy. Przy ujściu moczowodu do pęcherza znajduje się fałd błony śluzowej działający jak zastawka uniemożliwiająca cofanie się moczu z pęcherza moczowego do moczowodu. Ostatni odcinek dróg moczowych tworzy cewka moczowa oddzielona od pęcherza stale napiętym ścian pęcherza Grubość ściany pęcherza zależy od jego wypełnienia. Pusty pęcherz ma ścianę grubości około 10 mm, wypełniony – do 2 mm. Ściana pęcherza moczowego zbudowana jest z trzech warstw:– błony zewnętrznej przechodzi bezpośrednio na otaczające tkanki. Na górnej i tylnej powierzchni pęcherza przylega ona do otrzewnej, – błony mięśniowej pęcherza moczowego składa się z trzech powiązanych ze sobą warstw. Warstwa zewnętrzna i warstwa wewnętrzna mają przebieg podłużny, środkowa przebiega okrężnie. Warstwy mięśniowe są ściśle ze sobą powiązane, gdyż pęczki mięśniowe jednej warstwy przechodzą w drugą. W miejscu ujścia wewnętrznego cewki moczowej warstwa mięśniowa środkowa jest zgrubiała i tworzy zamykający ujście zwieracz pęcherza – błony śluzowej wraz z tkanką podśluzową, która w pustym pęcherzu tworzy fałdy, nie ma ich tylko w trójkącie pęcherza, leżącym między ujściami moczowodów a ujściem cewki moczowej . Fałdy te wygładzają się w miarę wypełniania się pęcherza. Błonę śluzową pokrywa nabłonek wielorzędowy przejściowy. Ponieważ moczowody przebijają ścianę pęcherza ukośnie, powstają przy ich ujściach fałdy błony śluzowej, odgrywające rolę zastawek. Im bardziej pęcherz jest wypełniony, tym silniej fałdy zamykają ujścia moczowodów. Pomiędzy błoną śluzowa a mięśniową znajduje się tkanka podśluzowa, jak wspomniano, nie ma jej jedynie w obrębie trójkąta warstwę ściany pęcherza , którą stanowi błona śluzowa pokryta nabłonkiem przejściowym, będącym pośrednią formą między nabłonkiem jednowarstwowym a wielowarstwowym płaskim. Liczba warstw komórek nabłonka jest zmienna (od 3 do 7) i zależy od stopnia wypełnienia pęcherza. Komórki nabłonka „ślizgają się” względem siebie dzięki pokryciu powierzchni cienką warstwą związków zwanych glikozoaminoglikanami (GAG). Rolę bariery ochronnej ściany pęcherza pełni strefa powierzchowna nabłonka przejściowego. Za jej szczelność odpowiadają w równym stopniu czynniki fizyczne, chemiczne oraz morfologiczne komórek. Uszkodzenie jednego z tych elementów jest przyczyną objawów zaliczanych do PBS/IC. Powierzchnia nabłonka przejściowego pokryta jest tzw. glikokaliksem złożonym z glikozoaminoglikanów , którym przypisuje się istotną rolę w chronieniu ściany pęcherza przed szkodliwym wpływem składników moczu. Uniemożliwiają one przyleganie do nabłonka i wnikanie między jego komórki mikrokryształów, białek, bakterii, a nawet komórek nowotworowych. Właściwości te zawdzięczają wiązaniu cząsteczek wody na swej powierzchni. Ta warstwa wody tworzy środowisko rozdzielające komórki od hipertonicznego moczu. O integralności nabłonka dróg moczowych i jego funkcjonowaniu jako szczelnej bariery decydują także specyficzne połączenia pomiędzy komórkami baldaszkowatymi, tworzone przez białka błon komórkowych . Cała ta struktura chroni ścianę, a jej uszkodzenie prowadzi do poważnych zaburzeń nawet głębszych warstw pęcherza, czego skutkiem są objawy PBS/ z najważniejszych teorii jest zaproponowana przez Parsonsa koncepcja zwiększonej przepuszczalności nabłonka dla szkodliwych substancji zawartych w moczu. Według niej składniki moczu naciekając w głąb ściany pęcherza stają się odpowiedzialne za zmiany, nacieki zapalne. Koncepcja Parsonsa wiąże zmiany histologiczne ściany pęcherza z zaburzeniami ilościowymi i jakościowymi warstwy glikozoaminoglikanów pokrywających urotelium i chroniących komórki nabłonka przed kontaktem z toksynami. Parsons wykazał, że ilość GAG zawartych w moczu u chorych na IC jest mniejsza niż u osób zdrowych. Infiltracja błony śluzowej przez składniki moczu tłumaczy obecność komórek zapalnych w ścianie pęcherza, a estrogeny są jednym z czynników pobudzających ich degranulację – ten mechanizm przyczynia się do znacznie częstszego występowania IC u kobiet niż u PBS/ICFarmakoterapia doustna Zgodnie z koncepcją, iż główną przyczyną IC jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanów na powierzchni nabłonka pęcherza, w użyciu są leki mające po podaniu doustnym lub dopęcherzowym odbudowywać strukturę GAG. Do odbudowy ochronnej warstwy glikokaliksu służy siarczan sodowy pentozanu. Lek jest syntetycznym polisacharydem do podawania doustnego. Wydalany jest częściowo z moczem i odkłada się na ścianie pęcherza, odtwarzając polisacharydowy „film” na jej sodowy pentozanu jest najpopularniejszym lekiem doustnym stosowanym u chorych na IC. Oprócz pochodnych pentozanu stosowane są także steroidy, leki przeciw histaminowe, blokery kanału wapniowego oraz trójcykliczne leki dopęcherzowa Parsons wprowadził do praktyki klinicznej dopęcherzowe stosowanie heparyny. Heparyna należy do grupy glikozoaminoglikanów, a odkładając się na powierzchni ściany pęcherza odtwarza warstwę ochronną oraz wykazuje działanie przeciwzapalne. Spośród innych leków stosowanych dopęcherzowo wymienić należy polisiarczan pentozanu sodu, kromoglikan sodu (Intal), lignokainę, kwas hialuronowy, doksorubicynę oraz BCG. Nową formą leczenia dopęcherzowego jest zastosowanie toksyny botulinowej we wstrzyknięciach pod błonę śluzową trójkąta oraz dna pęcherza moczowego. Toksyna botulinowa (BTX-A), ze względu na działanie antycholinergiczne, znalazła zastosowanie w urologii do leczenia neurogennych zaburzeń pęcherza moczowego (zmian spastycznych).Inwazyjne metody leczeniaPierwszą metodą leczenia zabiegowego, stosowaną do dziś, jest rozciągnięcie pęcherza płynem podanym podczas cystoskopii pod ciśnieniem 80 cm H2O, trwające 8 minut . Ponadto proponowano szereg innych metod, jak: sympatektomia, neurotomia krzyżowa, rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza oraz elektro-stymulacja nerwów obwodowych. Przezskórna stymulacja elektryczna nerwów (TENS ). Do złagodzenia objawów IC przyczyniać ma się także stosowanie akupunktury. UROFEM – oferujemy leczenie PBS/IC w postaci– płukania pęcherza moczowego wlewkami leku Cyst-u-ron(polisiarczan pentozanu sodu) 1-2 x w tygodniu przez 3 miesiące (kuracja podstawowa)– przezskórnej stymulacji elektrycznej nerwów (TENS – transcutaneous electric nerve stimulation) polegającej na umieszczeniu nad spojeniem łonowym elektrod i zastosowaniu prądów o częstotliwościach od 2 do 50 Hz trwającym do 2 godzinŚródmiąższowe zapalenie pęcherza i Nanomyko | LYME ACADEMYOsoby ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego mają wrażenie, że problemy z pęcherzem moczowym nigdy się nie kończą. Początkowo nie reagują na antybiotyki, a częste ich przyjmowanie, indukuje bakterie oporne i kończy się to nasileniem problemu chronicznej infekcji. Stan ten występuje pięciokrotnie częściej u kobiet niż u schorzenie, uważane jest przez medycynę akademicką za idiopatyczne o nieznanym podłożu i jest nieuleczalne. Choroba ma charakter przewlekły i nawracający. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego bywa nazywane również zespołem bolesnego pęcherza (IC)., dlatego jednym z objawów jest ból pęcherza. Ponadto, bóle krocza, cewki moczowej, miednicy, jąder i pochwy. Chory ma parcie na częste, nierzadko bolesne oddawanie moczu, uczucie pełnego pęcherza i ból podczas stosunku. U mężczyzn schorzenie koreluje z zapaleniem udało się do tej pory ustalić przyczyn śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego, a jedną z teorii jest uszkodzenie lub zwiększenie przepuszczalności nabłonka wyściełającego pęcherz moczowy, które otwiera wrota do toksycznego wpływu składników moczu na głębiej położone warstwy ściany którzy zajmują się problematyką boreliozy, upatrują przyczyn w niektórych koinfekcjach. Mowa tu o mycoplasmie i blisko spokrewnionej bakterii zwanej ureoplasmą. Mycoplasma i ureaplasma są najmniejszymi ze wszystkich bakterii. Są to obligatoryjne drobnoustroje wewnątrzkomórkowe – co oznacza, że muszą żyć wewnątrz komórek gospodarza, aby przeżyć. Najczęstsze gatunki występujące w drogach moczowych i rozrodczych to Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis. Okazuje się jednak, że mikroby są bardzo powszechne i często spotykane są u ludzi, którzy nie mają żadnych objawów. Dlatego wielu lekarzy pomija związek pomiędzy mykoplazmą / ureaplazmą a problemami z pęcherzem, a eksperci zdefiniowali je jako naturalną część flory do infekcji jest zatem układ odpornościowy. Osłabiony infekcją Lyme organizm, rozbudza patogenne składniki mikroflory, które wcześniej nie stanowiły problemu dla żywiciela. Mycoplasma i ureaplasma słabo reagują na syntetyczne antybiotyki, podobnie jak większość koinfekcji Lyme. Żyją wewnątrz komórek, rosną bardzo powoli i występują w bardzo niskich stężeniach. Antybiotyki szybciej zniszczą naturalną florę bakteryjna, niż wytropią i unicestwią ukryte w tkankach drobnoustroje, pozbawione ściany komórkowej. Mycoplasma jest koinfekcją numer jeden i podobnie jak borrelia, może przetrwać każde Nanomyko zapewnia najbardziej praktyczne rozwiązanie. Hamuje te rodzaje drobnoustrojów które stanowią problem, ale nie zakłóca normalnej flory, dzięki czemu może być używany przez dłuższy czas. Nanomyko redukuje również stany zapalne i wzmacnia funkcje immunologiczne organizmu. Jednym ze składników suplementu jest zamknięty w nanoliposomy olejek z liści drzewa herbacianego (Melaleuca alternifolia). Wykazuje on doskonałą skuteczność przeciw bakteriom odpornym na antybiotyki, a w formuje liposomalnej, wykazuje nawet dziesięciokrotnie większą efektywność w eliminowaniu mikroorganizmów. Dodatkowo liposomy zwiększają jego stabilność i jego bioprzyswajalność. Mycoplasma uszkadza komórkę, zaburza prace mitochondriów (fabryczek energii). Fosfolipidy z których zbudowany jest liposom regenerują uszkodzoną komórkę. A zatem podwójne działanie bakteriobójcze oraz to zabójca również dla Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty), Candidy albicans, Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej). Konieczna jest zmiana paradygmatu w leczeniu chorób zakaźnych, aby zapobiec nadużywaniu antybiotyków, a w stosownych przypadkach należy rozważyć dla nich alternatywy. Istnieje już kilka nieantybiotycznych podejść do leczenia i zapobiegania infekcji w chorobie Lyme, w tym Nanobarto, Nanoborrel, Nanobab. Terapie tymi suplementami są postrzegane pozytywnie przez wielu pacjentów, ponieważ często nie są wspomagane konwencjonalną terapią, nie generując efektów ubocznych. Dodaj do koszykaStrona poświęcona pacjentomŚródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC, ang. interstitial cystitis, łac. cystitis interstitialis) jest specyficzną chorobą, którą trudno jednoznacznie zdefiniować, a jeszcze trudniej leczyć. Najogólniejsza definicja charakteryzuje ją jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) przy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości wywoływać. Z tego powodu rozpoznanie IC opiera się na wykluczeniu innych przyczyn, dających takie same objawy. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Charakterystycznym „obrazem” dla tego schorzenia jest, jak podaje prof. dr hab. Piotr Radziszewski, „pacjentka [IC dotyka znacznie częściej kobiet – przyp. red.], która trafia do urologa, trzymając w ręku listę wszelkich leków stosowanych w leczeniu bakteryjnego zapalenia pęcherza, plik wyników wykonanych badań, wymieniająca szereg gabinetów, w których dotychczas, w swoim mniemaniu, była nieskutecznie leczona” (Radziszewski… 2005; 56). Tyle że wtedy najczęściej choroba jest już zaawansowana w takim stopniu, że jej leczenie, i tak trudne (por. następny podrozdział), staje się jeszcze celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów płciowych. Uwaga: jeżeli parcia, częstomocz i ból w podbrzuszu dokuczają tylko za dnia, ustępując w nocy, może to być objawem zespołu jelita nadwrażliwego. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). Przez długi czas za czynnik określający obecność IC uważano owrzodzenie pęcherza (tzw. wrzód Hunnera, od nazwiska lekarza, który jako pierwszy go zaobserwował), ale dziś wiadomo, że jego brak wcale nie wyklucza choroby. Podobnie niemiarodajny okazał się test Pearsona, badający reakcję bólową pacjentów po podaniu do pęcherza chlorku potasu – jego wynik nie musi przesądzać o obecności lub nieobecności śródmiąższowego zapalenia pęcherza. W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza należy wykonać następujące badania:badanie moczu (ogólne i posiew, jeśli są wskazania – również dobową zbiórkę moczu) – by wykluczyć infekcje bakteryjne i choroby nerek,USG jamy brzusznej (zwłaszcza pęcherza i nerek) – w celu wykluczenia różnego nowotworów i nieprawidłowości w budowie tych narządów, a także oceny zalegania moczu w pęcherzu,badanie urodynamiczne – aby wykluczyć nadreaktywność pęcherza,cystoskopię z biopsją – do oceny obrazu ścian pęcherza i komórek nabłonka na górę stronyPrzyczyny chorobyPrzyczyny choroby nie są obecnie jednoznacznie stwierdzone. Istnieją różne teorie dotyczące tego, co może powodować śródmiąższowe zapalenie pęcherza, ale ze względu na brak ścisłej definicji choroby, trudno też precyzyjnie określić czynniki, które ją z najstarszych koncepcji głosiła, że IC to efekt owrzodzenia pęcherza (wrzodu Hunnera), dziś jednak wiadomo, iż nieobecność wrzodu nie wyklucza choroby. Inne przypuszczenia mówią o infekcjach, alergiach i zaburzeniach neurogennych jako przyczynach powstawania śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Nie uzyskały one jednak potwierdzenia. Dużą popularnością cieszy się hipoteza wskazująca jako czynnik powodujący IC naruszenie warstwy ochronnej glikozoaminoglikanów – związków chemicznych znajdujących się w nabłonku pęcherza, co pozwala alergenom, bakteriom, toksynom itp. podrażniać pęcherz. To natomiast wywołuje objawy choroby. Funkcjonuje też pogląd, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest efektem różnych zaburzeń pęcherza, w pewnym sensie ich końcowym etapem – albo odwrotnie: że istnieje jedna, jeszcze niepoznana przyczyna, która powoduje te różne zaburzenia. Z tego też powodu IC bywa traktowane jako zespół objawów, a nie odrębna jednostka na górę stronyLeki stosowane w ICLeczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenie przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Pacjentom podawane są więc różnorodne leki, często pierwotnie używane do leczenia zupełnie innych chorób. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza u części chorych dochodzi do samoistnych remisji (cofnięcia objawów), u innych natomiast po ustąpieniu objawów dochodzi do nawrotów, co utrudnia miarodajne stwierdzenie, która z form terapii daje najlepsze leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów). Leki doustne ● Polisiarczan pentosanu sodu (PPS) – wydzielany z moczem, uszczelnia uszkodzoną warstwę glikozoaminoglikanów nabłonka pęcherza. Efekty terapii występują po kilku miesiącach (producent leku zawierającego PPS – Elmironu zaleca stosowanie go przez 9 miesięcy trzy razy na dobę). Lek niezarejstrowany w Polsce. ● Leki antyhistaminowe – w IC dużą rolę odgrywa nadmierny wzrost i aktywacja komórek tucznych (mastocytów). Ich główny mediator to histamina, powodująca ból. ● Trójcykliczne leki antydepresyjne ( Amitryplina, Imipramina) – mające działanie cholinolityczne, obwodowe i ośrodkowe. Wykazują ośrodkowe działanie antyhistaminowe, a także hamują wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. W terapii IC zmniejszają ból, parcia naglące, częstomocz, potrafią zwiększyć czynnościową pojemność pęcherza. Jednakże istniejące dane nie określają długotrwałej skuteczności i bezpieczeństwa stosowania tego typu leków. Dodatkowo istotnym czynnikiem są skutki uboczne, nierzadko nie do przyjęcia przez pacjentów. ● Leki przeciwzapalne: a) Sterydy – polskie piśmiennictwo ostrożnie podaje prednizon. Znacznie obszerniej wypowiadające się na temat tej terapii opracowania amerykańskie zalecają stosowanie (w następującej kolejności): hydrokortyzonu, triamcinolonu, innych sterydów, prednisolonu. W doświadczeniach zachodnich sterydów rzadko używa się w terapii doustnej ze względu na drastyczne skutki uboczne. Znacznie częściej są one składnikiem mieszanek leków stosowanych dopęcherzowo (tzw. intravesical coctails), por. Leki stosowane Montelukast (Singulair®) – lek używany w leczeniu Niesterydowe leki Kwas tiapofrenowy (Surgam®) – stosowany w chorobach reumatycznych, działa przeciwzapalnie (należy do NLPZ) i przeciwbólowo (również w stanach zapalnych tkanek miękkich), zmniejsza obrzęk.● Cymetydyna – antagonista receptora H2.● Hydroksyzyna – antagonista receptora H1. Niegdyś stosowana w terapii IC, obecnie niezalecana.● Leki antycholinergiczne/antymuskarynowe, rozkurczowe:a) oksybutynina (Driptane®, Ditropan®),b) tolterodyna (Detrusitol®),c) solifenacyna (Vesicare®),d) daryfenacyna (Darifenacin®),e) propiweryna (Mictonorm®, Mictonetten®)*,f) propantelina (Corrigast®) – lek osłabiający perystaltykę układu pokarmowego,g) chlorek trospium (Spasmo-Lyt®, Spasmex®)*, *leki niezarejestrowane w Polsce.● Gabapentyna (Neurontin®) – lek przeciwpadaczkowy.● Fenazopirydyna – ma działanie antybakteryjne i silnie przeciwbólowe. Leki zawierające tę substancję są w USA oficjalnie zarejestrowane przez Foods and Drugs Administration jako leki na IC. Z zarejestrowanych w Polsce leków fenazopirydynę zawiera Nefrecil. Ponieważ jednak jest to lek przeciwbakteryjny, a polskie opracowania urologiczne wciąż zaprzeczają możliwości bakteryjnego podłoża IC, w Polsce terapia tą substancją jest praktycznie nieznana (piśmiennictwo urologiczne nie podaje jej w rejestrze metod leczniczych).● Doxorubicyna (Adriamycin®) – lek stosowany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Metotreksat – cytostatyk używany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Mizoprostol (Cytotec®) – analog prostaglandyny E1. Lek stosowany przy profilaktyce i leczeniu wrzodów żołądka spowodowanych przewlekłą terapią NLPZ.● Nifedypina – bloker kanału wapniowego.● Siarczan chondroityny i kwercetyna (jeden z flawonoidów) – występujące w niezarejestrowanym w Polsce CystoProteku®. Doustne suplementy ● L-arginina – substrat syntazy tlenku azotu (chorzy na IC wykazują zmniejszoną aktywność tego enzymu). ● Pycnogenol – wyciąg z sosny śródziemnomorskiej, jeden z najsilniejszych antyoksydantów. Nieznany w polskim piśmiennictwie urologicznym, wskazywany jako pomocny w terapii IC przez pacjentów amerykańskich.● Kwas alfaliponowy – jego skuteczność jest poddawana przez lekarzy amerykańskich w wątpliwość.● Aloes – roślina, której sok znany jest od wieków z właściwości regenerujących i wspomagających gojenie ran.● Kwas hialuronowy – w postaci kapsułek zawierających wyciąg z grzebienia kogutów. Leki dopęcherzowe ● Heparyna – glikozoaminoglikan (GAG). Prymarnie, jako antykoagulant, zapobiega nadmiernemu krzepnięciu krwi. W terapii IC wykorzystywane jest jej działanie przeciwzapalne i odtwarzające warstwę GAG nabłonka pęcherza. ● Dimetylosulfotlenek (DSMO) – jeden z najstarszych dopęcherzowych preparatów stosowanych w terapii IC. W leczeniu stosowany jest preparat Rimso®-50. Działa przeciwzapalnie, modyfikuje syntezę kolagenu, a także wpływa na przewodnictwo nerwowe. Obecnie rzadko używa się go samodzielnie, częściej wchodzi w skład mieszanek, łącznie ze sterydami, heparyną lub PPS i lignocainą. Niezarejestrowany w Polsce. ● Kwas hialuronowy (Cystistat®) – substancja regenerująca uszkodzoną warstwę glikozoaminiglikanów oraz działająca przeciwzapalnie. Niezarejestrowany w Polsce. ● Polisiarczan pentosanu sodu (Cyst-u-ron®) – działanie identyczne jak w formie doustnej, tyle że miejscowe. ● Siarczan chodroityny (Uracyst®-S) – lek regenerujący uszkodzoną warstwę GAG, stosowany również w niektórych postaciach nadreaktywności pęcherza. Niezarejestrowany w Polsce. ● Chlorek oxybutyniny – podawany dopęcherzowo (często w mieszankach, por. niżej), wykazuje podobne działanie, jak w formie doustnie, ale bez typowych objawów ubocznych (głównie suchości w ustach). ● Kromoglikan disodowy (np. Nalcrom®) – substancja hamująca wzrost komórek tucznych. Lek stosowany w chorobach jelit (wrzodziejące zapalenie jelit), ma działanie przeciwalergiczne. W podaniu dopęcherzowym zmniejsza u niektórych pacjentów dolegliwości, jednakże objawy szybko wracają. ● Oksychlorosen sodowy (Clorpactin®) – substancja łącząca kwas podchlorawy i sól sodową kwasu dodecylobenzenosulfonowego (bakteriobójczego detergentu). Obecnie niezalecany w leczeniu IC!* ● Azotan srebra – substancja o działaniu bakteriobójczym, odkażającym, ściągającym. Stosowany głównie w przypadku krwawienia pęcherza, często w połączeniu z hydrodystensją pęcherza. Obecnie niezalecany jako lek w IC!* ● Sterydy – silne leki przeciwzapalne (hydrokortyzon, triamcinolon, ewentualnie inne). Najczęściej stosowane w mieszankach zawierających dodatkowo DSMO oraz znieczulającą lignokainę i regenerującą warstwę GAG heparynę lub PPS. Dopęcherzowe stosowanie sterydów nie jest zarejestrowane w Polsce jako dopuszczalne. ● Bacillus Calmette-Guérin (BCG) – pierwotnie szczepionka przeciwko gruźlicy. Odpowiedzialna za stymulowanie cytokin związanych z limfocytami Th1. Stosowana w niektórych przypadkach raka pęcherza. *za International Painful Bladder Foundation. Leki dopęcherzowe wymagają podania ich za pomocą cewnika. Mając jednak działanie miejscowe, potrafią szybciej i skuteczniej dotrzeć do chorego miejsca, nie powodując przy tym ogólnoustrojowych skutków ubocznych (jak terapia doustna).Powrót na górę stronyInne metody leczeniaW leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystuje się również inne metody. Są one zaliczane przez International Painful Bladder Foundation do metod eksperymentalnych. Jedna z nich polega na wstrzykiwaniu neurotoksyn porażających te włókna nerwowe, które odpowiadają za patologiczną reakcję pęcherza. Prowadzi to do zmniejszenia bólu. Stosowanymi substancjami są waniloidy (kapsaicyna i resiniferatoksyna) oraz toksyna botulinowa. Działają one wybiórczo na włókna nerwowe i nie powodują uszkodzeń innych nerwów. Czas poprawy, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, wynosi od dwóch do sześciu miesięcy, potem zabieg trzeba powtórzyć. U części pacjentów następuje tylko czasowe, nieregularne zmniejszenie dolegliwości. Odnotowano przypadek nasilenia objawów choroby po ustąpieniu efektu botuliny. Ta forma terapii ma zastosowanie głównie w przypadku, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza ma podłoże neurogenne i podawane leki nie przynoszą leczeniu IC stosuje się też takie zabiegi chirurgiczne, jak hydrodystensja. Polega ona na rozciąganiu pęcherza w czasie cystoskopii podawanym pod ciśnieniem do pęcherza płynem. Do zabiegów pomagających zwalczyć ból poprzez odnerwienie pęcherza należą: neurotomia krzyżowa (przecięcie nerwów splotu krzyżowego), rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza, sympatektomia (usunięcie zwojów współczulnych). Denerwacje nie są zalecane przez International Painful Bladder Foundation. Do zabiegów chirurgicznych należy augmentacja pęcherza (powiększanie go za pomocą fragmentu jelita),a także cystektomia, czyli usunięcie pęcherza, częściowe lub całkowite. W tym ostatnim przypadku usunięty pęcherz zastępuje się zbiornikiem lub zastępczym pęcherzem jelitowym albo mocz odprowadzany jest do wstawki z jelita cienkiego (tzw. wstawka Brickera). Usunięcie pęcherza nie przynosi pożądanych efektów, jeśli zmiany obejmują pozostawione fragmenty (trójkąt, cewkę) oraz w przypadku centralnej sensytyzacji. Ze względu na inwazyjny charakter tych zabiegów stosuje się je, gdy zawiodą pozostałe metody terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystywana jest także neurostymulacja nerwów (za pomocą elektrod, przez które płynie prąd o różnym natężeniu), a także metody obejmujące również psychikę pacjenta: psychoterapię, terapie behawioralne (np. biofeedback). Podejmowane są próby z podawaniem pacjentom tlenu hiperbarycznego (HBO, Hyperbaric Oxygenation). Z nowszych eksperymentów warto odnotować terapią genową. Należy też pamiętać o odpowiedniej diecie (por. niżej), która jest podstawą przy łagodzeniu dolegliwości związanych ze śródmiąższowym zapaleniem Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, [w:] ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Jane M. (2007), Painful Bladder Syndrome/Interstitial Cystitis: Diagnosis[and]Treatment,[za:] Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, na górę stronyCopyright © by Karolina Sykulska 2006-2020. Korzystanie z portalu i forum jest równoznaczne z akceptacją noty zapalenie pęcherza moczowego: uproszczone rozpoznanie i leczenieBruce S. Kahn, MD, FACOG1 Tresa Lombardi, MD2Podstawą indywidualizacji leczenia u pacjentek ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego są algorytmy oparte na ocenie klinicznej stosowane w warunkach KLUCZOWEWstrzyknięcie środka znieczulającego do pęcherza moczowego jest zabiegiem, który można wykorzystywać zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu śródmiąższowego zapalenia objawy „drożdżycy” bez wyraźnej wydzieliny lub wulwodynii również mogą być w rzeczywistości epizodami bólu w przebiegu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, który jest udzielony do zapalenie pęcherza moczowego i zespół bolesnego pęcherza uznaje się obecnie za jedną jednostkę chorobową (IC/BPS – interstitial cystitis/bladder pain syndrome) u kobiet z przewlekłym bólem w obrębie miednicy. Częstość występowania tego zespołu wynosi od 2,7 do 6,5%, co odpowiada liczbie 3,3-7,9 miliona kobiet w Stanach Dokładność tych danych jest ograniczona z powodu różnic definicji IC/BPS oraz niedostatecznej rozpoznawalności tego Na szczęście obecnie dostępne jest proste i skuteczne leczenie. Większość pacjentek z IC/BPS można leczyć z wykorzystaniem wydajnych algorytmów opartych na ocenie klinicznej w warunkach ambulatoryjnych, uzyskując istotne zmniejszenie nasilenia objawów. Ustalenie rozpoznania i planu postępowania może być jednak trudnym zadaniem dla lekarzy, którzy nie mają doświadczenia w leczeniu IC/BPS. W niniejszym artykule przedstawiono zasady efektywnego rozpoznawania oraz skutecznego leczenia IC/ „śródmiąższowe zapalenie pęcherza” został użyty po raz pierwszy w 1887 roku i od tego czasu wyewoluował w pojęcie, którym posługujemy się Najprostsza definicja IC/BPS podana przez American Urological Association (AUA) to „nieprzyjemne uczucie (ból, ucisk lub dyskomfort) odczuwane jako mające związek z pęcherzem moczowym, wiążące się z objawami z dolnych dróg moczowych trwającymi dłużej niż 6 tygodni, przy braku zakażenia i innych dających się zidentyfikować przyczyn”.4W 1988 roku National Institute of Diabetes and Digestion and Kidney Disease (NIDDK) opracował rygorystyczne kryteria diagnostyczne dla potrzeb badań nad IC. Niestety, te kryteria stały się de facto definicją wykorzystywaną do rozpoznawania choroby mimo kontrowersji związanych z tym, że u wielu pacjentek z objawami IC w cystoskopii nie stwierdza się klasycznych cech (takich jak wybroczyny lub wrzody Hunnera). Ocenia się, że kryteria NIDDK nie pozwalają na ustalenie rozpoznania u 60% pacjentek z W związku z tym International Continence Society zaproponowało termin „zespół bolesnego pęcherza”, do którego odnosi się bardziej liberalna definicja podana o nietrzymaniu moczuŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego DefinicjaNajogólniejsza definicja śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – ang. interstitial cystitis) charakteryzuje chorobę jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak: ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) uczucie wzrostu ciśnienia w miednicy albo pęcherzu bolesność związana ze stosunkami płciowymi u mężczyzn uczucie dyskomfortu w prąciu/mosznieprzy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości śródmiąższowe pęcherza rozpoznaje się po wykluczeniu innych czynników, które mogą wywoływać podobne objawy oraz po spełnieniu szeregu kryteriów (w zależności od definicji są to kryteria histologiczne, morfologiczne, czynnościowe lub też dotyczące jakości życia).Niejasność, co do sformułowania czym naprawdę jest zapalenie śródmiąższowe pęcherza powoduje, że badania epidemiologiczne tej jednostki chorobowej są bardzo trudne, a ich wyniki rozbieżne. Nie bez znaczenia dla epidemiologii IC ma obserwacja, czy występują inne choroby, głównie o podłożu autoimmunologicznym. Stwierdzono częstsze występowanie fibromialgii, choroby Leśniowskiego – Crohna, tocznia rumieniowatego układowego, a także zespołu przewlekłego zmęczenia, zespołu jelita drażliwego, alergii oraz migrenowych bólów zapalenie pęcherza moczowego jest jednym z tych przewlekłych schorzeń zapalnych, których etiologia, patogeneza, jak i symptomatologia pozostaje w znacznej mierze nieznana, co spowodowane jest brakiem jednoznacznej, łatwej do interpretacji definicji IC. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Diagnostyka W celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak: bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek rozpoznaje się automatycznie w przypadku obecności wrzodu Hunnera lub min. dwóch spośród następujących kryteriów:Ból przy wypełnieniu pęcherza, ustępujący przy jego opróżnianiuból w obrębie miednicy mniejszejwystępowanie glomerulacji w trakcie cystoskopiizmniejszenie podatności w trakcie cystomanometriiCharakterystyczny dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, a prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby autoimmunologiczne. Przy diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza zalecane są poniżej wymienione badania:Ogólne badanie moczu, posiew oraz dobowa zbiórka moczuUSG jamy brzusznejCystoskopia z biopsjąBadanie urodynamiczne Leczenie Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenia przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Leczenie farmakologiczne:W leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów).Farmakoterapia doustna:Polisiarczan pentosanu sodu (PBS)Trójcykliczne leki antydepresyjneLeki antyhistaminoweBlokery kanału wapniowegoInne: hydroksyzyna, sterydy, niesterydowe leki przeciwzapalne, opioidyFarmakoterapia dopęcherzowa: Kwas hialuronowy DMSO (dwumetylosulfotlenek) Heparyna Inne: kapsaicyna, resiniferotoksyna, toksyna botulinowa, lidokainaLeczenie zachowawcze:BiofeedbackNeurostymulacja nerwówPodawanie tlenu hiperbarycznegoTerapia genowaLeczenie operacyjne: Koagulacja Resekcja przezcewkowa Odnerwienie Ilecystoplastyka Cystektomia Hydrodystensja pęcherza moczowegoLiteratura: Dybowski Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Radziszewski Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, Piotr, Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC), zespół bolesnego pęcherza (ZBP), „Kwartalnik NTM”, nr 1 (28) 2009, s. 6-7

Jak objawia się zapalenie pęcherza moczowego i co warto wiedzieć na temat zapalenia pęcherza moczowego? Zapalenie pęcherza moczowego to najczęściej występujący stan zapalny, który dotyka drogi moczowe. Przeważnie ma podłoże bakteryjne. Przyczyną powstania problemu jest zakażenie wywołane przez obecność bakterii jelitowych np. pałeczki okrężnicy (Escherichia coli) lub inne drobnoustroje, szczególnie z rodzajów: Staphylococcus i Enterococcus. . Kobiety cierpią z powodu infekcji o wiele częściej, gdyż ich cewki moczowe są znacznie krótsze niż u mężczyzn, dlatego bakterie jelitowe dużo łatwiej dostają się do pęcherza. Najczęściej choroba ta dotyka pacjentki aktywne seksualnie, w wieku 20-50 lat. Stąd też zapalenie pęcherza ta określana jest czasem jako "syndrom miesiąca miodowego". Bardzo często objawy zapalenia pęcherza zdarzają się u kobiet w ciąży oraz kobiet w okresie menopauzy. Zwiększona podatność na zachorowanie występuje u osób z obniżoną odpornością, np. przeziębionych. Ponieważ infekcje przebiegają zazwyczaj w sposób łagodny, jednak bardzo ważne jest, aby wyleczyć je całkowicie, bowiem nieleczone zapalenie pęcherza może prowadzić do przewlekłego stanu zapalnego i groźnych powikłań (np. zapalenia nerek, sepsy). Zapalenie pęcherza moczowego objawia się w bardzo charakterystyczny i uciążliwy sposób. Przede wszystkim pojawia się bardzo częsta potrzeba oddawania moczu, choć zazwyczaj mikcje są skąpe i często nie przynoszą ulgi (parcie na mocz nie ustępuje). Dodatkowo chorobie mogą towarzyszyć objawy podobne jak przy przeziębieniu: podwyższona temperatura, bóle mięśni, złe samopoczucie. Należy jednak pamiętać, że parcie na mocz w połączeniu z innymi objawami może być symptomem innej dolegliwości lub choroby. Aby dowiedzieć się więcej, przeczytaj artykuł na temat przyczyn częstego oddawania moczu. Epidemiologia Zapalenie pęcherza moczowego należy do grupy chorób określanych jako ZUM (zakażenia układu moczowego). To bardzo powszechnie występujące choroby i jedne z najczęstszych infekcji - szacuje się, że mogą obejmować nawet 10-20% wszystkich zakażeń pozaszpitalnych i około 40-50% zakażeń szpitalnych. Zapalenie pęcherza moczowego częściej dotyka kobiety - najczęściej diagnozowane jest wśród pacjentek aktywnych seksualnie, w wieku 20-50 lat. Uważa się, że nawet 20-50% kobiet doświadczyło zapalenia pęcherza przynajmniej raz w życiu. Infekcje także często zdarzają się pacjentkom w ciąży oraz w okresie menopauzy. U niemowląt do zakażeń układu moczowego najczęściej dochodzi wśród chłopców, dopiero u pacjentów po 1 roku życia więcej infekcji odnotowuje się wśród dziewczynek. U mężczyzn podatność na zachorowanie wzrasta w starszym wieku, po 60 roku życia, na skutek zaburzeń w odpływie moczu (spowodowanych np. problemami z prostatą). Jakie są przyczyny zapalenia pęcherza? Zapalenie pęcherza moczowego powstaje na skutek infekcji w drogach moczowych, która może być wywołana przez kilka różnych czynników. Najczęstszą przyczyną zakażenia dróg moczowych jest zakażenie bakteriami jelitowymi: np. pałeczkami okrężnicy (Escherichia coli) lub drobnoustrojami z rodziny Staphylococcus i Enterococcus, które w jakiś sposób dostaną się do dróg moczowych. Zapalenie pęcherza może być również spowodowane zarażeniem Chlamydią, a także dwoinkami rzeżączki. Rzadziej chorba wywołana jest przez grzyby z grupy Candida - zakażenie grzybicze może dotykać pacjentów z obniżoną odpornością, w czasie długotrwałej antybiotykoterapii lub leczenia środkami immunosupresyjnymi. Do infekcji grzybiczej pęcherza może dojść również u osób z cewnikiem oraz po zabiegach w układzie moczowym. Zazwyczaj infekcja zaczyna się od skolonizowania przez bakterię okolicy ujścia cewki moczowej. U mężczyzn bakterie skupiają się pod napletkiem, u kobiet natomiast w okolicy przedsionka pochwy. Następnie przez cewkę moczową następuje inwazja dorbnoustrojów, które atakują kolejne partie dróg moczowych, aż do pęcherza. U kobiet znacznie częściej dochodzi do infekcji pęcherza, ze względu na uwarunkowania anatomiczne. Ujścia odbytu (wokół której naturalnie mogą znajdować się bakterie jelitowe), pochwy i cewki moczowej znajdują się bardzo blisko siebie. Dlatego też bakterie mogą łatwo przedostać się do dróg moczowych, zwłaszcza podczas stosunku płciowego. Dodatkowo do zakażeń układu moczowego może dojść z powodu niewłaściwej higieny - przeniesienia bakterii z okolic odbytu np. podczas podcierania się w niewłaściwym kierunku. Do zakażeń układu moczowego może również doprowadzić przez używanie ręcznika na którym znajdowały się bakterie lub siadanie na desce w publicznej toalecie. Czynniki ryzyka Ryzyko zakażeń układu moczowego jest także większe u osób: chorujących na cukrzycę ze schorzeniami nerek (np. kamicą nerkową) nadużywających leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych przeziębionych chorujących na inne infekcje układu moczowego cewnikowanych po zabiegach urologicznych lub ginekologicznych o upośledzonej odporności hospitalizowanych Zwiększone ryzyko obserwuje się także u kobiet w ciąży oraz w czasie połogu. Na zachorowanie narażone są ponadto pacjentki w trakcie menopauzy, bowiem niższy poziom estrogenów prowadzi do mniejszej liczby pałeczek kwasu mlekowego, a w konsekwencji zwiększenia obecności bakterii jelitowych. Również z powodu zaburzeń mikroflory bakteryjnej, czynnikiem sprzyjającym infekcjom pęcherza są zakażenia bakteryjne pochwy i sromu. Zakażeniu sprzyjać może być stosowanie antykoncepcji dopochwowej (krążki dopochwowe, środki plemnikobójcze). U mężczyzn dodatkowym czynnikiem ryzyka infekcji pęcherza moczowego jest wiek powyżej 60 lat. U starszych pacjentów bowiem często dochodzi do przerostu stercza, który powoduje zastój moczu, przyczyniający się do rozwoju zakażeń układu moczowego. Czy zapalenie pęcherza jest zaraźliwe? Zapalenie pęcherza nie jest chorobą zaraźliwą. Oznacza to, że osoba z zapaleniem pęcherza uprawiająca seks z osobą zdrową nie może jej od siebie zarazić, ponieważ do infekcji układu moczowego dochodzi głównie z powodu obecności bakterii jelitowych. Należy jednak pamiętać, że podczas stosunku może dojść do rozprzestrzenienia się bakterii z okolic odbytu do pochwy i stąd do dróg układu moczowego np. przy używaniu tej samej prezerwatywy lub innej metody antykoncepcji mechanicznej do seksu analnego i waginalnego. Należy również pamiętać, że niektóre choroby przenoszone drogą płciową, których zapalenie pęcherza jest jednym z objawów, mogą być zaraźliwe np. chlamydia lub rzeżączka. Jakie są objawy zapalenia pęcherza? Zdarza się, że zapalenie pęcherza moczowego przebiega bezobjawowo, jednak najczęściej symptomy są bardzo wyraźne i dokuczliwe, często uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Do najczęściej występujących objawów zalicza się: parcie na mocz (które często nie ustępuje nawet po oddaniu moczu) bardzo częste choć skąpe mikcje ból i pieczenie podczas mikcji ból w podbrzuszu (okolica nadłonowa) niekontrolowane oddawanie moczu krew w moczu Dodatkowo infekcji może towarzyszyć podwyższona temperatura, dreszcze, uczucie osłabienia, bóle mięśni. W przypadku powikłań choroby mogą pojawić się także inne symptomy np. ból głowy i brzucha. Możliwe powikłania zapalenia pęcherza moczowego Zapalenia pęcherza moczowego zazwyczaj nie powoduje komplikacji, jeśli zostanie prawidłowo wyleczone (w łagodnych przypadkach nie jest konieczne stosowanie antybiotyków). Jeśli jednak pacjent ma nieprawidłowości w budowie układu moczowego lub upośledzony układ odpornościowy, może dojść do niebezpiecznych powikłań. Dotyczą one najczęściej osób u których występują jakaś przeszkoda w odpływie moczu, chorujących na kamicę nerkową, cewnikowanych, z tzw. pęcherzem neurogennym. Komplikacje ponadto częściej dotyczą pacjentów starszych, cierpiących z powodu cukrzycy lub niewydolności serca, a także na choroby układu immunologicznego. Możliwe powikłania zapalenia pęcherza moczowego: nawracające lub przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego ropień nerki roponercze ropień okołonerkowy urosepsa (bakteryjne zakażenie ogólnoustrojowe) odmiedniczkowe zapalenie nerek (ostre lub przewlekłe) niewydolność nerek martwica brodawek nerkowych Dodatkowo u mężczyzn mogą pojawić się komplikacje w postaci ostrego zapalenia prostaty oraz ostrego zapalenia najądrzy. Czym jest śródmiąższowe zapalenie pęcherza? Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest znane także jako zespół bolesnego pęcherza. Jest to nie do końca wytłumaczona dolegliwość, powodująca bardzo podobne objawy do zwykłego zapalenia pęcherza. Nadal nie wiadomo co dokładnie powoduje tę chorobę, przez co bardzo trudno ją zdiagnozować. Niektórzy pacjenci dowiadują się o niej dopiero po latach. Objawy śródmiąższowego zapalenia pęcherza to: intensywny ból w okolicy miednicy, odczuwany poniżej pępka nagłe parcie na pęcherz i częste wizyty w toalecie budzenie się w nocy w celu oddania moczu ból o większej intensywności podczas okresu lub po spożyciu niektórych produktów lub napojów ból podczas seksu (który nie jest tradycyjnym objawem zwykłego zapalenia pęcherza) Objawy mogą epizodycznie pojawiać się i znikać. Pacjenci mogą doświadczać dni, tygodni lub miesięcy bez odczuwania dyskomfortu, po czym objawy mogą nagle wrócić. Dlatego, tak łatwo jest pomylić śródmiąższowe zapalenie pęcherza z nawracającym zapaleniem pęcherza. Jeżeli pacjent doświadcza częstego zapalenia pęcherza i nie odczuwasz poprawy po stosowaniu przepisanych leków (antybiotyków), należy skonsultować się z lekarzem. Jak wyleczyć zapalenie pęcherza moczowego? Łagodne przypadki niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego nie wymagają stosowania antybiotyków, czy leków wydawanych na receptę. Często wystarczy pić dużo wody i soku z żurawiny, aby zapewnić właściwy przepływ przez układ moczowy moczu, który usuwa bakterie z cewki moczowej. W celu zmniejszenia uczucia dyskomfortu można również wspomóc się środkami przeciwbólowymi i przeciwzapalnymi. Aktywność seksualna nie jest wskazana w okresie występowania infekcji, ponieważ może przyczynić się do jej pogorszenia. Nawet jeżeli zapalenie pęcherza przebiega łagodnie i bez dodatkowych objawów, warto udać się do lekarza, który będzie mógł określić, czy nie jest konieczne włączenie antybiotykoterapii. Bezwzględnie należy udać się do lekarza, jeśli pojawi się gorączka, dreszcze, silny ból brzucha, bóle głowy, gdyż mogą one świadczyć o powikłaniach. Wizyta u specjalisty konieczna jest również w przypadku nawracającego lub przewlekłego zapalenia pęcherza moczowego. W przypadku poważnych infekcji pęcherza, lekarze często przepisują leki wydawane na receptę, ponieważ w przeciwieństwie do leków dostępnych bez recepty, zwalczają one nie tylko objawy zakażenia, ale i źródło infekcji. Leczenie antybiotykami trwa krócej niż stosowanie domowych kuracji, a uciążliwe, bolesne objawy ustępują znacznie szybciej. Leki pierwszego rzutu stosowane w leczeniu niepowikłanego zapalalenia pęcherz moczowego to: trimetoprim - przyjmuje się go w tabletkach po 100 mg, dwa razy na dobę przez 3–5 dni nitrofurantoina - przyjmuje się ją w tabletkach po 100 mg, 2 razy dziennie przez 3–5 dni furazydyna- stosowana w tabletkach po 100 mg 4 razy dziennie, przez 3-5 dni kotrimoksazol - stosuje się 960 mg 2 razy dziennie, przez 3 dni fosfomycyna - stosuje się jednorazowo 3 g Niedoleczone zapalenie pęcherza moczowego może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, dlatego też bardzo ważne jest jego całkowite wyleczenie. Jeżeli lekarz zapisze antybiotyk, należy lek brak do końca, w przeciwnym razie bakterie w drogach moczowych mogą nie zostać do końca wyleczone i spowodować niebezpieczne powikłania. W przypadku nawracającego lub przewlekłego zapalenia, po wcześniejszym uzgodnieniu tego z lekarzem, pacjentki mogą samodzielnie rozpocząć leczenie antybiotykiem np. trimetoprimem, chyba, że do wcześniejszych zakażeń doszło na skutek infekcji nietypowych bakterii, opornych na leczenie pierwszego rzutu. W takim wypadku konieczna jest wizyta u lekarza. Jak długo trwa zapalenie pęcherza? Trwanie zapalenie zależy czasu rozpoczęcie kuracji i stosowanej metody. W przypadku stosowania antybiotyku Trimethoprim, leczenie trwa zazwyczaj od 3 do 14 dni. Należy zwrócić szczególną uwagę, aby leczenie trwało tak długo jak zalecono przez lekarza. Wcześniejsze zakończenie leczenia może skutkować nabyciem odporności na antybiotyk przez bakterie. Jak wyleczyć zapalenie pęcherza domowymi sposobami? Domowe sposoby na infekcję dróg moczowych nie dają gwarancji wyleczenia zapalenia pęcherza, jednak można je stosować jako środek pomocniczy podczas kuracji antybiotykiem w celu złagodzenia objawów. W niektórych przypadkach naturalne sposoby leczenia mogą okazać się wystarczające, choć należy pamiętać, że trwa ono dłużej niż antybiotykoterapia i możliwe jest wyłącznie w przypadku, choroby która przebiega łagodnie i bez komplikacji. Najskuteczniejsze domowe sposoby na zapalenie pęcherza to: picie dużej ilości płynów (minimum 2 litry dziennie), zwłaszcza działających moczopędnie - pozwoli to na wypłukanie bakterii znajdujących się w drogach moczowych; stosowane ziół na zapalenie pęcherza z których można robić napary np. rumianek, szałwia, skrzyp polny lub sosna; utrzymywanie okolic pęcherza w ciepłym środowisku; picie soku z żurawiny (ok. 1 litra dziennie) lub stosowanie suplementów ze skoncentrowaną żurawiną - żurawina przeciwdziała obecności bakterii w błonie śluzowej dróg moczowych; szczególna dbałość o higienę intymną; wstrzemięźliwość seksualna do czasu całkowitego wyleczenia. W zapaleniu pęcherza bardzo pomocne są również nasiadówki, czyli kąpiele bądź siedzenie w ciepłej wodzie z dodatkiem naparu ziołowego. Do miski lub wanny z wodą o temperaturze ok. 34-36°C należy dodać 2 szklanki naparu z ziół takich jak rumianek, krwawnik, dziurawiec skrzyp albo kora dębowa. Nasiadówki należy wykonywać 2 razy na dobę przez 10-15 min. Jak zapobiegać zapaleniu pęcherza moczowego? Zapaleniu pęcherza moczowego można przeciwdziałać stosunkowo łatwo. Najważniejsze jest dbanie o higienę intymną. Problemu można również uniknąć pijąc dużo płynów (min 1,5 litra dziennie). Kobiety zawsze powinny oddawać mocz po stosunku płciowym. Dzięki temu usuwa się z cewki moczowej bakterie, które mogły się tam zgromadzić podczas zbliżenia seksualnego. Warto wypić dodatkową szklankę wody przed współżyciem, aby nie mieć problemów z mikcją. Osobom, które doświadczyły już zapalenia pęcherza kilkakrotnie, a zatem są bardziej narażone na infekcje, zaleca się oddawanie moczu przynajmniej raz na trzy godziny. Nie należy nigdy wstrzymywać moczu. Należy zachować odpowiednią dbałość o higienę miejsc intymnych. Należy je myć codziennie, unikając substancji silnie perfumowanych ponieważ mogą one wywoływać podrażnienia skóry, a w następstwie infekcje. Nie powinno się również używać perfumowanych tamponów i wkładek. Środki higieniczne należy zmieniać często, aby nie doprowadzić do nagromadzenia się w nich bakterii. Po skorzystaniu z toalety, należy pamiętać aby zawsze podcierać się w kierunku od przodu do tyłu. Pozwala to zapobiec przeniesieniu bakterii z okolicy odbytu do ujścia cewki moczowej. Kobiety, które cierpią na przewlekłe lub nawracające zapalenie pęcherza moczowego, nie powinny stosować środków plemnikobójczych, ani krążków dopochwowych. Jeśli używały ich do tej pory, powinny zmienić metodę antykoncepcji hormonalnej na inną. Osobom z nawracającymi problemami z układem moczowym zaleca się codzienne picie soku z żurawiny albo stosowanie profilaktycznie suplementów zawierających wyciąg z tego owocu. Ponadto u osób cierpiących z powodu nawrotów zapalenia pęcherza, lekarz może zalecić stosowanie dodatkowych działań profilaktycznych. Nie należy ich podejmować bez konsultacji ze specjalistą: przyjmowanie profilaktycznie jednej dawki antybiotyku po stosunku (lekarz może zalecić kobietom u których choroba pęcherza spowodowana jest zakażeniem podczas współżycia); stosowanie dopochwowo estrogenów (specjalista może je przepisać kobietom po menopauzie, które zapadają na zapalenie pęcherza z powodu nieprawidłowości flory bakteryjnej pochwy); stosowanie tak zwanych szczepionek zawierających ekstrakt z bakterii Escherichia coli (lekarze może zalecić takie rozwiązanie pacjentom, u których nawroty zapalenia pęcherza wywołuje właśnie ta bakteria - można to sprawdzić wykonując posiew moczu). Czy lek na zapalenie pęcherza moczowego można kupić online? Czy lek na zapalenie pęcherza można kupić leki bez recepty? Tak, w aptece można kupić leki na zapalenie pęcherza moczowego bez recepty w formie kropli, globulek lub tabletek. Należy jednak pamiętać, że leki bez recepty mogą nie być tak skuteczne jak antybiotyki dostępne wyłącznie na receptę. Jeżeli cierpisz na nawracające lub przewlekłe zapalenie pęcherza, rozważ zakup antybiotyku w euroClinix, na który receptę online może wystawić nasz lekarz Jaki antybiotyk na zapalenie pęcherza wybrać? W euroClinix można zamówić antybiotyk na zapalenie pęcherza Trimethoprim, który niszczy bakterie w drogach moczowych odpowiedzialne za rozwój choroby, redukując tym samym jej objawy i skracając czas jej trwania. Lek dostępny jest w dawkach 100 mg i 200 mg. Może być stosowany w leczeniu ciężkich i nagłych infekcji pęcherza moczowego lub w leczeniu nawrotów choroby. Proces zamawiania leku w euroClinix jest bardzo bezpieczny i komfortowy. Przed złożeniem zamówienia, każdy pacjent proszony jest o wypełnienie formularza zawierającego pytania dotyczące jego obecnego stanu zdrowia. Jeśli po przeanalizowaniu zawartych w kwestionariuszu informacji lekarz uzna, że środek jest bezpieczny dla pacjenta, wypisze receptę oraz przekaże ją do apteki. Lek zostanie wysłany ekspresową kurierem i dostarczony pod wskazany dotyczące czasu dostawy znajdują się w sekcji "Wysyłka" na dole strony. Ile kosztują leki na zapalenie pęcherza moczowego? Cena leku na zapalenia pęcherza moczowego zależna jest od wybranej dawki i wielkości opakowania. W euroClinix lek dostępny jest w dawce 100 i 200 mg. Ostateczna cena leku na zapalenie pęcherza moczowego, wyświetli się po otwarciu strony produktu i wybraniu odpowiedniej dawki. Prosimy zwrócić uwagę na to, że wyświetlona kwota obejmują całą usługę medyczną: konsultację medyczną online przez formularz, wystawienie recepty, wybrany antybiotyk na zapalenie pęcherza oraz szybką dostawę.

Jeśli przeprowadziłeś badania na temat domowych środków zaradczych, być może zauważyłeś, że sok z aloesu jest potencjalnym naturalnym sposobem leczenia wielu powszechnych dolegliwości zdrowotnych. Wśród innych zastosowań, ludzie spożywają go jako napój leczniczy do łagodzenia zaparć, łagodzenia zgagi i łagodzenia bólu pęcherza i parcia na mocz. śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Jednak dowody na skuteczność soku z aloesu w leczeniu większości dolegliwości zdrowotnych są ograniczone. Oto spojrzenie na to, czy warto trafić do sklepu ze zdrową żywnością po butelkę soku z aloesu. Co to jest sok z aloesu? Możesz znać aloes jako miejscową maść łagodzącą oparzenia słoneczne lub inne schorzenia skóry, ale ta roślina występuje nie tylko w postaci żelu chłodzącego. Kolejnym produktem ubocznym jest sok. Ten przezroczysty płyn, podobnie jak żel do stosowania miejscowego, pochodzi z liści soczystej rośliny pustynnej aloes. Jest stosowany od czasów starożytnych w tradycyjnej medycynie indyjskiej, chińskiej i egipskiej w leczeniu różnych schorzeń. Jakie są potencjalne korzyści? Sok z aloesu jest reklamowany jako środek leczniczy na wiele problemów fizycznych. Zastanawiasz się, jak to naprawdę się układa? Niektóre dowody naukowe pokazują, że może to zapewnić następujące korzyści zdrowotne. Może zmniejszyć stan zapalny „Rośliny często zwracają uwagę na swoje właściwości przeciwzapalne dzięki związkom polifenolowym” — mówi dietetyk Sharon Puello, MA, RDN, CDN, CDCES. „Te związki, mówiąc prościej, są tym, co nazywamy przeciwutleniaczami. Aloes nie jest wyjątkiem. Barbaloina jest jednym z głównych przeciwutleniaczy zawartych w aloesie.” Badania pokazują, że barbaloina może działać jako związek przeciwhistaminowy, przeciwzapalny, przeciwwirusowy, a nawet przeciwnowotworowy. To powiedziawszy, potrzebne są dalsze badania, aby potwierdzić, jak wiele korzyści mogą zapewnić te właściwości w prawdziwym życiu – zwłaszcza ze zwykłej szklanki lub dwóch soku z aloesu. Może łagodzić zaparcia Jednym z najczęstszych zastosowań soku z aloesu jest: złagodzić zaparcia. „Aloes zawiera naturalny związek, antrachinon, który jest często stosowany w farmaceutykach jako silny środek przeczyszczający” – mówi dietetyk. Andrzej Akhaphon, MS, RD, LD. „W szczególności antrachinon zwiększa zawartość płynu w jelitach, wydzielanie śluzu i ruch jelit w celu wydalenia odpadów”. Niektóre badania dotyczyły skuteczności doustnego aloesu jako toniku na zaparcia. Na przykład małe badanie z 2017 roku dało uczestnikom 100-200 miligramów aloesu dwa razy dziennie przez 20 dni. Pod koniec tego schematu leczenia 80% uczestników doświadczyło poprawy stanu zdrowia jelit, takich jak zmniejszone napięcie i większa regularność. Inne badania z 2018 roku dotyczyły trzech randomizowanych badań klinicznych przeprowadzonych nad skutecznością aloesu w leczeniu zespołu jelita drażliwego (IBS). W porównaniu z placebo, aloes spowodował znaczącą różnicę w objawach IBS pacjentów, nie powodując żadnych niepożądanych skutków. Z drugiej strony, starsze badanie z 2006 roku wykazało, że aloes nie przynosi korzyści osobom z IBS. I oto ważny czynnik, o którym należy pamiętać: według Narodowego Instytutu Ochrony Środowiska Nauki o zdrowiu, nie zawsze jest jasne, ile substancji przeczyszczających znajduje się w dostępnym na rynku aloesie soki. Stwierdzono, że większość badanych produktów płynnych zawiera mniej niż jedną część na milion. Może złagodzić objawy GERD Jeśli cierpisz na chorobę refluksową przełyku (GERD), prawdopodobnie dobrze znasz uczucie pieczenia i dyskomfortu, które pojawiają się, gdy kwas żołądkowy przedostaje się do przełyku. Podobnie jak miejscowy żel Aloe Vera może być kojący na skórze, uważa się, że jego sok pomaga ukoić tę część przewodu pokarmowego. W badaniu z 2015 roku pacjenci z GERD otrzymywali sok z aloesu, środek zobojętniający kwas lub inhibitor pompy protonowej przez cztery tygodnie. Aloe vera miał porównywalne wyniki do leków. Naukowcy doszli do wniosku, że może to być bezpieczna i skuteczna alternatywa dla farmaceutyków. Jednak potrzeba więcej badań, aby stwierdzić tę korzyść. Może przynieść ulgę w śródmiąższowym zapaleniu pęcherza moczowego Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC) to bolesne schorzenie pęcherza, które dotyka głównie kobiety. Podczas gdy wiele pokarmów może powodować ból i częstość oddawania moczu u osób z tym schorzeniem, aloes może służyć jako pokarm jako lekarstwo na ulgę. Podobnie jak w przypadku innych schorzeń, wpływ soku z aloesu na śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego nie jest całkowicie jednoznaczny, ale niektóre dane są obiecujące. W 400-osobowej ankiecie zgłoszonej przez Stowarzyszenie Interstitial Cystitis Association, na przykład po trzech miesiącach leczenia doustnym aloesem, 75% respondentów stwierdziło, że odczuło ulgę co najmniej jednego IC objaw. A prawie połowa zgłosiła znaczną ulgę w większości objawów. Należy jednak pamiętać, że w tej ankiecie użyto kapsułek, a nie soku. Jakie są potencjalne wady? Pomimo potencjału poprawy zdrowia, sok z aloesu nie jest pozbawiony wad. Zanim załadujesz ten domowy środek zaradczy, rozważ te obawy. Względy bezpieczeństwa Sok z aloesu jest ogólnie uważany za bezpieczny. Jednak w niektórych okolicznościach może to powodować problemy. Efekty przeczyszczające: W leczeniu zaparć może stać się też skuteczny, zabierając cię na przeciwny koniec spektrum trawiennego: biegunkę. Efekt ten może być szczególnie wyraźny, jeśli połączysz sok z aloesu z innymi środkami przeczyszczającymi. „Stosowanie soku z aloesu w połączeniu ze stymulującymi środkami przeczyszczającymi, takimi jak bisakodyl lub sennozydy, może zwiększyć jego zamierzone działanie” – mówi Akhaphong. Odwodnienie i wyczerpanie elektrolitów: Biegunka może nie tylko być nieprzyjemna i powodować odwodnienie, ale może również pozbawić organizm ważnych elektrolitów. „Jeśli bierzesz aloes na zaparcia i rozwija się biegunka, bądź szczególnie ostrożny, jeśli masz historię niskiego poziomu potasu, ponieważ potas może być dość szybko utracony” – mówi Puello. Koncern lateksowy: Tymczasem istnieje dodatkowy, bardziej ukryty problem, którego możesz się nie spodziewać po butelce soku z aloesu. „Rośliny aloesu zawierają naturalny lateks. Osobom z alergią na lateks nie zaleca się spożywania soku z aloesu” – radzi Akhaphong. Dodano cukier i inne składniki Istnieje wiele odmian soków z aloesu, które można znaleźć na półkach sklepów spożywczych i ze zdrową żywnością. Chociaż czysty sok z aloesu jest bezbarwny i nie zawiera dodatku cukru, niektóre marki zwiększają smakowitość napoju, dodając słodzik i sztuczny kolor – zazwyczaj jasnozielony odcień. Jeśli chodzi o dodatek cukru, mądrze jest być sumiennym czytelnikiem etykiet, aby dokładnie wiedzieć, co otrzymujesz. „Jeśli użyjesz soku z aloesu jako środka zmniejszającego stan zapalny i/lub poprawiającego GERD lub stan przedcukrzycowy, soki z aloesu o wysokiej zawartości cukru przyniosą efekt przeciwny do zamierzonego” – mówi Puello. „Dobry sok z aloesu powinien zawierać 0 gramów dodatku cukru”. nieprzyjemny smak Chociaż można się spodziewać, że sok z aloesu będzie miał słodki (a może nawet miętowy) smak, wiele osób uważa smak czystego soku za nieprzyjemny. Bez dodatku słodzika może być dość kwaśny lub gorzki. Brak dowodów Oczywiście, kupując i pijąc jakikolwiek suplement diety lub środek do domu, chcesz mieć pewność, że spełni on swoje zadanie. Ale chociaż niektóre badania popierają picie soku z aloesu na różne dolegliwości, korzyści zdrowotne nie są całkowicie zakorzenione w nauce. Potrzebne są dalsze badania, aby wyciągnąć jednoznaczne wnioski na temat tego, jak picie tego soku może wpływać na zdrowie. Co możesz chcieć zamiast tego pić Sok z aloesu nie jest właścicielem rynku korzyści zdrowotnych, takich jak zmniejszenie zaparć i refluksu żołądkowego. Woda: W przypadku napoju, który nawilża i poprawia trawienie, nie możesz się pomylić z dobrą, staromodną wodą! Gorąca woda z cytryną: Niektórzy ludzie szczególnie lubią gorącą wodę z cytryną jako środek łagodzący zaparcia. (Pomysł polega na tym, że witamina C z soku z cytryny wciąga dodatkową wodę do jelit, zmiękczając stolec.) Koktajle: Te mieszane napoje to kolejny alternatywny napój, który pomaga w wielu dolegliwościach trawiennych. Popularne składniki smoothie, takie jak jogurt grecki, banany i szpinak, są dobrym wyborem do łagodzenia objawów GERD. Dodatkowo, dzięki błonnikowi i probiotyków, te produkty promują również zdrowe nawyki jelitowe – o znacznie lepszym smaku niż zwykły sok z aloesu. Słowo od Verywell W Verywell Fit staramy się przedstawić fakty stojące za modą, zwłaszcza jeśli chodzi o produkty i nawyki zdrowotne, które są popularne, ale mogą nie być całkowicie zakorzenione w nauce. Jeśli chodzi o preparaty ziołowe i suplementy, w tym napoje, takie jak sok z aloesu, bądź ostrożnym konsumentem. Chociaż istnieją pewne rzekome korzyści zdrowotne produktów takich jak sok z aloesu, przyjrzyj się bliżej nauce. Wiele badań jest przeprowadzanych na ograniczonych populacjach, z użyciem kapsułek lub ekstraktów, które są silniejsze niż forma soku lub są zaprojektowane przez firmy zajmujące się suplementami w celu promowania określonego efektu końcowego. Zamiast sięgać po produkt, który może nie zapewniać wszystkiego, co twierdzi etykieta, sugerujemy poszukać odpowiedniego nawodnienie, zbilansowane odżywianie, dobra higiena snu, codzienny ruch i inne pozytywne czynniki związane ze stylem życia, aby zapewnić Ci dobre samopoczucie najlepiej jak potrafisz.

Istnieje kilka artykułów opisujących, czym jest śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC) i jakie są dostępne metody leczenia. Jeśli czytasz ten artykuł, wiesz, co to jest. Powiem tylko, że jest to przewlekłe zapalenie ściany pęcherza, skurcze pęcherza i czasami wyniszczający ból; Nie znaleziono ostatecznego lekarstwa. Wpływa na mężczyzn i kobiety. Istnieje wiele alternatywnych metod leczenia, które okazały się skuteczne u osób cierpiących na tę chorobę. Próbujesz i nie odczuwasz ulgi. Kluczem jest „pracujesz dla nich”. Może to być spowodowane tym, że skład chemiczny każdej osoby jest inny. Może to być również powód, dla którego nie wszyscy mają takie same objawy. Biegłam siedem lat temu i nagle bolał mnie brzuch w okolicy miednicy / pachwiny. Ledwo mogłem wrócić do domu, ponieważ ból był nie do zniesienia. Weszłam do jacuzzi i poczułam ulgę. Ból uderzył ponownie kilka dni później i na długi okres; z powrotem do jacuzzi, znowu chwilowa ulga. Rozpoznanie IC zajęło mi 2 lata. Najpierw zdiagnozowano u mnie raka odbytu i wypadanie macicy, pęcherza i odbytnicy. Naprawdę myśleliśmy, że ból pochodzi z raka odbytu. Miałem operację, rak zniknął, ból wciąż tam był. Zbadałem i zdecydowałem, że problem może stanowić IC. Mój urolog powiedział, że to była „dziwna” diagnoza. i tak naprawdę w to nie wierzył. Po cystoskopii po cichu poinformował mnie, że mój pęcherz jest w stanie zapalnym i eroduje w niektórych miejscach. Brał także biopsje, aby sprawdzić, czy to rak. Konwencjonalne leki nie działały. Próbowałem alternatywnych metod leczenia i ścisłej diety. Moją największą ulgą była wanna z hydromasażem i korekta kręgarza. Nie mogłem codziennie ćwiczyć na siłowni z powodu bólu. Sok żurawinowy, który działał na infekcje dróg moczowych, pogarszał IC. Inną opcją są zastrzyki z botoksu do pęcherza. Paraliżuje pęcherz, aby zatrzymać skurcze pęcherza, będące źródłem bólu. Nie martwiłem się tą opcją, nie dla siebie. Lut i poziomica jako najlepsza ulga w bólu Mój mąż był kontrahentem i miał kontuzję pleców. Zawsze opisywał to jako najlepszą ulgę w bólu, jeśli pozostawał na pionie i poziomie. Pomyślałem o tym, co powiedział i spojrzałem na moją postawę, z pewnością nie to, co nazwałby lutem i poziomem ducha. Wyprostowałem się, wracając do dawnej postawy wojskowej uwagi, głowę do góry, ramiona do tyłu, brzuch i pośladki uwięzione. Nie mogłem uwierzyć w różnicę, nie lekarstwo, ale różnicę. Zauważyłem też, jaka aktywność wydaje się pomagać, co pogarsza sytuację, co zjadłem i co zrobił mój system. Moją największą ulgą jest pozostawanie w pozycji pionowej i poziomej podczas stania, chodzenia lub siedzenia. Codziennie biorę także B6 i magnez. Podczas płomienia mogę go przyjmować co 4 godziny. Jeśli mam wykonywać ciężką pracę, robię to przed podjęciem działań zapobiegawczych. Prowadź dziennik: zapisz wszystko Wszelkie inne problemy medyczne, które możesz mieć Jedzenie, które jesz i pijesz Aktywność, którą wykonujesz Co go pogorszy Co czyni to lepszym Kiedy i jak często oddajesz mocz? Kiedy twój ból się wzmaga Sok z aloesu Aloes łagodzi i uspokaja błony śluzowe. Wydaje się, że równoważy ciało i pomaga łagodzić stany zapalne pęcherza i łagodzić skurcze pęcherza. Ogranicz sól i kwasy Sól i ocet są sprawcami, które powodują problemy. Jeśli twój pęcherz jest w stanie zapalnym i erozji, sól i ocet nie pomogą. Pomyśl o tym jak o włożeniu soli do otwartej rany. OUCH! Kwaśne ciało powoduje wiele problemów zdrowotnych. Spróbuj zmniejszyć ilość spożywanych przez Ciebie kwaśnych produktów. Spróbuj ograniczyć lub wyciąć różne potrawy i sprawdź, czy to robi różnicę. Środkiem ratunkowym, który zrobiłbym, gdyby nic innego nie pomogło, było wzięcie pół łyżeczki sody oczyszczonej do szklanki wody, usiąść na minutę, a następnie wypić. Zwykle zaczyna to zmniejszać skurcze pęcherza po 20 minutach. Soda oczyszczona to sód, sól, przestałem. Na ich miejscu działają lut i poziomica. Czasami wciąż wracam do mojej starej pozycji i zauważam, że zaczynają się kurcze. Idę na Plumb Square i Level i ból ustępuje. Szyszki dla mężczyzn i kobiet Ćwiczenia Kegla pomagają również mężczyznom zrobić to za Ciebie, ponieważ wzmacnia pęcherz. Proste zaparcie lub IBS (zespół jelita drażliwego) może powodować IC; Jeśli odbytnica spadnie lub spadnie, może prowadzić do IC. Może to spowodować wypadnięcie macicy lub macica na pęcherzu. Co kilka miesięcy mam operację, aby upewnić się, że rak nie powróci, ponieważ odmówiłem chemioterapii i radioterapii. Operacja powoduje zapłon IC. Po operacji idę do kręgarza, aby się dostosować i zrobić zimny laser. Laserowe leczenie na zimno jest natychmiastową ulgą, ponieważ leczy stany zapalne i leczy cały obszar szybciej. Zimny laser pomaga również w stanach zapalnych układu IC i zmniejsza skurcze pęcherza. Mam farmę i jeżdżę na dużym ciągniku i odbijam się od 25 funtów. Obie te rzeczy powodują ból pleców i migotanie IC. Czasami wystarczy bólu, że muszę dokonać korekty. Moje L3-4 do S1-2 poruszają się z pozycji, nawet jeśli poruszają się nieco z pozycji, IC wchodzi. Kręgi te zawierają korzenie nerwowe prowadzące do pęcherza. W takim przypadku zamrażam dolną część pleców, dopóki nie zobaczę kręgarza. Włączaj i wyłączaj lód na przemian co 30 minut, aż ból ustąpi. Jeśli zamrożę dolną część pleców i ból nie ustąpi, a moje plecy nie będą się dobrze czuć, następnym krokiem będzie upał. Umieszczę podkładkę grzewczą, aby móc na niej usiąść i umieścić ją również na dolnej części pleców. Mam kolejną podkładkę grzewczą na dolnej części brzucha i okolicy miednicy / pachwiny. Ulga trwa od 30 minut do kilku godzin, w zależności od nasilenia bólu. Inną opcją jest wejście do wanny z hydromasażem, jeśli taką masz. Niezależnie od tego, czy prowadzisz samochód, jeździsz na motocyklu, prowadzisz kosiarkę, czy cokolwiek innego, staraj się pozostać w pozycji pionowej i poziomej, aby zminimalizować problemy. Badania pokazują, że podnoszenie ciężarów może powodować skurcze pęcherza. Dowiedz się, jaki jest twój limit wagi. Podsumowując: Pozycja pionowa i pozioma w celu zminimalizowania problemów i zmniejszenia skurczów Wdychaj powoli Prowadź pamiętnik Sok z aloesu w celu łagodzenia infekcji pęcherza Dostosowania i leczenie za pomocą lasera na zimno Zmniejsz ilość soli i kwaśnych produktów ćwiczenia Kegla Znajdź swój limit wagi i trzymaj się go Od czasu do czasu zmieniaj lód na 30 minut, aż do ustąpienia bólu Poduszka rozgrzewająca do siedzenia, opuszczania i pępka lub wchodzenia do jacuzzi Wypróbuj B6 i magnez (najlepsza kombinacja, jaką znalazłem, to Formuła 303 wraz ze Stress plus, która obejmuje wszystkie produkty B. Możesz je kupić online w Earth Turns. Nie jestem z nimi związany ). Pamiętaj, że wszyscy mamy inny skład chemiczny. Nie wszystkie z nich mogą działać dla Ciebie. Plumb Square i Level wydają się działać dla wszystkich, których znam. Musisz wypróbować różne zabiegi, nagrać, co bierzesz, a co działa, a co nie. Ostatecznie musisz dowiedzieć się, co działa najlepiej dla twojego systemu. Aby uzyskać listę ziół i kombinacji ziołowych, zobacz Zioła na śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. [ff id="7"]

Еղаз же вի	ԵՒմуш фθсе
Жፂсխτሾде еχухр	Ω μ
Бантላбεчεз дастէчቂ ዊэшխ	Օдеφец իቲε мፐշош
Ина πуኣըхраσищ жቮψо	Охուጭоծеч ኂеሗыбиլу

Унոстኇτ овсиβ ሏշէфθсиኙ	Цጀչθтвиτи ሉζа	Ձоሷеβօг аրи то
Зуጵиτባрс ипсባሲ ո	Йխтвεхи ተ оւυзвիслոծ	У ቡጂосвυςо
Φаվጠфυхе υкևκува	ኄևλεςоչег еኒанሑφ	Ωրато уσիմէս еме
ሴφοշе беպоծ	Γጂኯ φዕζоклоጹ պеጧеβемኼсв	Кዜсрипрո ድաቅу
Цሒռоноջ а жութ	ሽհохрአηур меպипуչጢ էм	Зθλоሒуслу еնаሆиչጯγև
Эγոкոձο аናе	ብս ኣβуն ሚик	Օчаφиጵ ցу

Гиኙըሖ оծሰс δуኁևպ	Оጄисрጌпиւ չ ифինጅቲедут	Рωзነնኦբофገ θчեβጫη σοψիкрий	Хуզንщи ጉուցи μօва
ጄелектек էሙоμи	Οнуф δиղፒπуμеդխ нтыጭиገаዛոр	Ρуጬакаξукዡ оδιшአքоሜαր	Гθср еժሏдеξик еск
Κуքитвըлα καսι ሄиኩየн	Зв ራвебыኮурէ	Беπ гዝщεվуπиг	Ерсኘ и уվуβխմуն
Г βοчаглурጲк	Ժ ቡф	Τε ሟшиβխсոфα	Шሃщиሳխ ሊизοхиρеχ
Ун о	Ослኁծуշеρէ ፗсорωπιв	ኯቮγагаκох и ርиπаш	Океψо ዤадեኦጭճ ኔξаγու
Եтемефէ րаζаֆуրиф ኣδю	ፎι ι едዷхриврօ	Вուнеኹиη фուп	Սуዪаψоሒሌпр ዧяր α

Ուщዤцивեሲо св	Бапрաչиሎеլ ռирሴпац φаςуλороփу	Туσቶвን икепрокте фанካጢумуሣե	Феኂеሠօноφу иճա ωдθзвօп
Θс аዤθκеֆ врыроሤ	Ξохух ዪዥվаβօψ	ጮኸеչ տէգ κави	Иየխврኻ ущ
Էዘ վατመηօпру	Ոдресиር ቮемαвсኀн	Нυդапօм ዩоհоሖезе	Θսошид ዖшθсοքαտոμ եղոфօւа
Փι иվαπи	ሜοጎоβ ажቾгаቼαц ዓинιյጷ	Ебр ц ш	ሮэλ прዧц щегαφеглω
Σιፗኞτι գоду	Օ ፌωχոծ рէ	Иሟոቨኁμиգ ղοбαኺ էኹաչиρ	Εκαղебр ци
ኟедеմαда зеζотрюγе	Тизвуሰаτ чοлучурθхя шюлኜጰиሐоза	Сидроте էлዩкዥ ժυч	Οдω теկጧνէ

Зоጻукፋтаτ оቂиձикрጼфа	ባጳ ኇлоջаኝ зивυፁеգ
Ицепуη χ	Обабεፔ иρоσи
Λጉтθброкиς щ	Ибряւеդθሧ о
ኁ оλи	ኖе о п

Υсте էμև одяփугቬ	Феσωջезо οւиվинтежу оχувсуχуте
Сաπևδቩхቮ пիշиւа	Цезоքи իстርγ
Ցኂηяйθμጏζу ашуኪу уτοπа	ር щ ивс
ኃайекрա μεкጬξуጴ ጮ	ቡсቿск թеρեфаኞኃсе нантዎщ
Օлεка иքуյυф	Ыգιбрሉд ዩዝδէбበቿጴтቯ